بيان اين مطلب: براي رستگاري به شفاعت شافعان روز قيامت لازم است رابطه اي ميان شفاعت کننده و مشفوع له در دنيا بوده باشد، مثل اين که خدمت يا کمک يا برآوردن حاجت يا دعا کردن يا اظهار محبّت خالصانه يا دفع اذيّت نسبت به وي انجام گردد، چنان که در حديث شفاعت مؤمنين در ابتداي بخش چهارم اين مطلب دانسته شد، و نيز در حديث شفاعت مؤمن - که در نکته دوم گذشت - و در حديث شفاعت زائر امام حسين عليه السلام - در نکته سوم - دلالت بر اين معني هست. به اضافه روايات بسياري که بر اين امر دلالت مي کند، از جمله:

در بحار، از تفسير امام حسن عسکري عليه السلام، از امير المؤمنين عليه السلام آمده که فرمود: خداوند نسبت به بندگانش مهربان است و از جمله مهرباني هايي که در حقّ آن ها دارد اين که صد رحمت خلق کرده و يک رحمت را در ميان تمامي خلايق قرار داده که به سبب آن مردم بر يکديگر رحم آرند و به آن، مادر فرزندش را رحم کند و مادرهاي حيوانات بر فرزندانشان مهر ورزند، پس چون روز قيامت شود اين رحمت را به نود و نه رحمت ديگر بيفزايد و به آن، امّت محمدصلي الله عليه وآله را رحم کند و به آن ها در حقّ هر کس که بخواهند - از اهل آيين اسلام - شفاعت دهد، تا جايي که يک نفر نزد مؤمن شيعه مي آيد و مي گويد: براي من شفاعت کن. مي گويد: چه حقّي بر من داري؟ جواب مي دهد: يک روز به تو آب نوشاندم. پس يادش مي آيد و درباره اش شفاعت مي کند. و يکي ديگر مي آيد مي گويد: در



[ صفحه 467]



يک روز گرم ساعتي از سايه ديوار من استفاده کردي. پس برايش شفاعت مي نمايد، و پيوسته شفاعت مي کند تا اين که درباره همسايگان و دوستان و آشنايانش شفاعت مي نمايد. مؤمن از آنچه شما گمان مي کنيد نزد خدا گرامي تر است. [1] .

و نيز از حضرت ابي عبد اللَّه صادق عليه السلام آمده که فرمود: به درستي که مؤمن از شما روز قيامت، مردي را که در دنيا با او آشنا بوده از کنارش مي گذرانند؛ در حالي که امر شده که به آتشش ببرند، فرشته او را مي برد، او به اين مؤمن مي گويد: به فريادم برس که در دنيا به تو نيکي مي کردم و در حوائجي که به من رجوع مي کردي ياريت مي نمودم، آيا امروز پاداشي براي من داري؟ پس مؤمن به فرشته گماشته او مي گويد: او را رها کن. امام صادق عليه السلام فرمود: پس خداوند سخن مؤمن را مي شنود، به آن فرشته امر مي کند که فرمان مؤمن را بپذيرد، و آن شخص را آزاد مي سازد. [2] .

مي گويم: وقتي وضع مؤمن با کسي که رابطه جزئي با او دارد چنين باشد، بدون ترديد مولاي ما حضرت صاحب الزمان - عجّل اللَّه فرجه الشريف - شفاعت مي کند در حقّ کسي که پيوسته براي آن حضرت دعا نمايد، و او را روز قيامت در عذاب رها نمي سازد، زيرا که دعا از روابط مهم و ريسمان هاي محکم است که نشانه محبّت و مايه مسرّت و از اقسام ياري و انواع خدمت آن حضرت است. [3] .

خداوند توفيق دعا براي تعجيل فرج آن حضرت و رستگاري به شفاعتش را به ما عنايت فرمايد.