دليل بر اين معني - اضافه بر آنچه خواهد آمد که اين دعا مايه کمال ايمان است، و آنچه گذشت که سبب دوري شيطان مي باشد - روايتي است که رئيس المحدّثين شيخ صدوق در کتاب کمال الدين از علي بن عبد اللَّه ورّاق آورده که سعد بن عبد اللَّه از احمد بن اسحاق بن سعد اشعري نقل کرد که گفت: بر حضرت ابومحمد حسن بن علي امام عسکري عليه السلام وارد شدم، مي خواستم از جانشين بعد از وفات آن حضرت سؤال کنم، آن جناب خود آغاز سخن کرد و فرمود: اي احمد بن اسحاق خداوند تبارک و تعالي هنگامي که آدم عليه السلام را آفريده، زمين را از حجّت الهي خالي نگذاشته و تا قيام قيامت هم آن را خالي نخواهد گذاشت، به سبب او خداوند بلا را از اهل زمين برطرف مي کند و به او باران مي بارد و به او برکت هاي زمين را بيرون مي آورد.

احمد بن اسحاق مي گويد: عرض کردم: اي فرزند پيغمبر! پس امام و خليفه بعد از تو کيست؟ به سرعت برخاست و به اندرون خانه رفت، سپس بيرون آمد در حالي که کودکي که صورتش مانند ماه شب چهارده مي درخشيد و سه ساله بود بر شانه داشت، فرمود: اي احمد بن اسحاق! اگر نزد خداوند - عزّوجلّ - و حجّت هاي او گرامي نبودي اين فرزندم را به تو نشان نمي دادم، اين همنام و هم کنيه رسول خداصلي الله عليه وآله است که زمين را پر از قسط و عدل نمايد چنان که از ستم و ظلم پر شده باشد. اي احمد بن اسحاق! او در اين امت بسان خضر و بسان ذوالقرنين است، به خدا قسم غايب مي شود غايب شدني که در آن زمان از هلاکت نجات نمي يابد مگر کسي که خداوند - عزّوجلّ - او را بر اعتقاد به امامتش ثابت بدارد و در دعا کردن براي تعجيل فرجش توفيق دهد.



[ صفحه 441]



تمام اين حديث در بحث غيبت آن حضرت در حرف «غ» گذشت.