شعيب عليه السلام قوم خود را به سوي خدا دعوت کرد تا اين که عمرش طولاني و استخوان هايش کوفته شد، سپس از نظرشان غايب گشت - تا آن جا که خدا خواسته بود - و دوباره به صورت جواني به آن ها بازگشت، اين را فاضل مجلسي رحمه الله در مجلد پنجم بحار از امير المؤمنين عليه السلام روايت کرده است. [1] .

قائم عليه السلام نيز با وجود طول عمر به صورت جواني ظاهر مي شود که کم تر از چهل سال دارد، در بحار از حضرت ابي عبد اللَّه صادق عليه السلام آمده که: آن که از چهل سال بيشتر داشته باشد، صاحب اين امر نيست. [2] .



[ صفحه 288]



و اخبار متعددي به همين مضمون رسيده است.

شعيب عليه السلام؛ چنان که در حديث نبوي صلي الله عليه وآله آمده، از محبت خداوند آن قدر گريست که ديدگانش از بين رفت، خداي - عزّوجلّ - چشمانش را بازگرداند. دوباره گريست تا آن که نابينا شد، باز خداوند ديدگانش را بينا کرد باز هم گريست تا کور شد، بار ديگر خداوند بينايي را به او بازگرداند. [3] قائم عليه السلام در زيارت ناحيه [خطاب به جدّش حسين عليه السلام] چنين گفته است: «وَلَأَبْکِيَنَّ عَلَيْکَ بَدَلَ الدُّمُوعِ دَماً؛ و به جاي اشک بر تو خون مي گريم».

شعيب عليه السلام در قوم خود گفت: «بَقِيَّةُ اللَّهِ خَيْرٌ لَکُمْ إِنْ کُنْتُمْ مُؤْمِنِينَ»؛ [4] آنچه خداوند باقي گذارده برايتان بهتر است اگر ايمان داشته باشيد. قائم عليه السلام نيز، در کمال الدين آمده که حضرت امام باقرعليه السلام فرمود: هنگامي که قائم عليه السلام خروج کند به کعبه تکيه مي زند، و سيصد و سيزده مرد نزدش حاضر مي شوند، پس اولين سخني که به زبان مي آورد اين آيه است: «بَقِيَّةُ اللَّهِ خَيْرٌ لَکُمْ إِنْ کُنْتُمْ مُؤْمِنِينَ» سپس مي گويد: من بقية اللَّه در زمين و خليفه خدا و حجّت او بر شما هستم. پس هيچ مسلماني بر او سلام نمي کند، مگر اين که چنين مي گويد: «اَلسَّلامُ عَلَيْکَ يا بَقِيَّةَ اللَّهِ فِي أَرْضِهِ» و چون شماره يارانش به يک عقد که ده هزار نفر است رسيد، خروج مي کند. پس در زمين هيچ معبودي جز خداوند - عزّوجلّ - باقي نمي ماند، بت ها و اصنام و غير اين ها نابود مي شود و آتش در آن ها مي افتد، و اين امر پس از غيبتي طولاني خواهد بود تا خداوند معلوم سازد چه کسي در غيبت ايمان مي آورد و اطاعت مي کند. [5] .

شعيب عليه السلام؛ تکذيب کنندگانش به آتشي که از ابري که در آن ها سايه افکنده بودبيرون آمد، سوختند، چنان که خداوند - عزّوجلّ - مي فرمايد: «فَکَذَّبُوهُ فَأَخَذَهُمْ عَذابَ يَوْمِ الظُّلَّةِ إِنَّهُ کانَ عَذابَ يَوْمٍ عَظِيمٍ»؛ [6] پس او را تکذيب کردند و آن گاه عذاب روز سايبان [ابر صاعقه خيز] آنان را فرو گرفت که همانا آن عذاب روز بزرگي بود.



[ صفحه 289]



قائم عليه السلام نيز، تمام بت ها و معبودهاي غير خدا در زمان ظهورش خواهد سوخت، چنان که در حديث گذشته دانستي.