يعقوب عليه السلام؛ خداوند - پس از مدتي طولاني - پراکندگي او را جمع فرمود و فراهم آورد. قائم عليه السلام نيز، خداوند پريشاني و پراکندگي او را پس از مدتي درازتر جمع خواهد ساخت.

يعقوب عليه السلام براي يوسف آن قدر گريست تا اين که چشمانش از اندوه سفيد شد در حالي که خشم خود را فرو مي برد. [1] قائم عليه السلام نيز براي جدّش حسين عليه السلام گريسته [و مي گريد] و در زيارت ناحيه فرموده است: «وَلَأَبْکِيَنَّ عَلَيْکَ بَدَلَ الدُّمُوعِ دَماً»؛ به جاي اشک بر تو خون مي گريم. [2] .

يعقوب عليه السلام منتظر فرج بود و مي گفت: «لا تَيْأَسُوا مِنْ رَوْحِ اللَّهِ إِنَّهُ لا يَيْأَسُ مِنْ رَوْحِ اللَّهِ إِلاَّ القَوْمُ الکافِرُونَ»؛ [3] از رحمت خداوند نااميد نشويد که همانا کسي، جز گروه کافران از رحمت خداوند مأيوس نشود. قائم عليه السلام نيز منتظر فرج است، چنان که روايات شاهد بر اين معني است.



[ صفحه 272]