هبة اللَّه شيث، اجازه نيافت که علم خودش را آشکار کند، چنان که در روضه کافي روايت شده که حضرت ابوجعفر باقرعليه السلام در خبري طولاني چنين فرمود: وقتي هبة اللَّه، پدرش آدم را دفن کرد، قابيل به نزدش آمد و گفت: اي هبة اللَّه من ديدم که پدرم آدم تو را از علم آن قدر عطا کرد که به من عطا نکرد، و آن همان علمي است که برادرت هابيل به آن دعا کرد و قرباني اش قبول شد، و بدين جهت او را کشتم که فرزنداني نداشته باشد تا بر فرزندان من افتخار کنند و بگويند ما فرزندان کسي هستيم که قرباني اش قبول شد و شما فرزند کسي هستيد که قرباني او قبول نشد. و تو اگر علمي را که پدرم به تو اختصاص داده آشکار کني تو را هم مي کشم همان طور که برادرم هابيل را کشتم. پس هبة اللَّه و فرزندان او مخفي مي کردند آنچه از علم و ايمان نزد آن ها بود.... [1] .

حضرت قائم عليه السلام نيز اجازه نيافته که علم خود را آشکار کند تا روز وقت معيّن؛ چنان که درباره حضرتش روايت شده: هنگام ولادت بر زانو قرار گرفت و دو انگشت سبّابه اش را به سوي آسمان بلند کرد، و عطسه اي زد و گفت: «اَلحَمْدُ للَّهِِ رَبِّ العالَمِينَ وَصَلَّي اللَّهُ عَلي



[ صفحه 253]



مُحَمَّدٍ وَآلِهِ»؛ ستمگران پنداشته اند که حجّت الهي باطل و نابود است، و حال آن که اگر در سخن گفتن به ما اجازه داده شود شک از بين مي رود. [2] .

اين خبر را رئيس المحدثين شيخ صدوق در کمال الدين آورده است.