در کافي از حضرت ابي عبد اللَّه صادق عليه السلام روايت شده که فرمود: رسول خداصلي الله عليه وآله فرمود: هر مؤمن يا مسلماني از دنيا برود و قرضي بعد از خودش ترک گويد که در راه فساد يا اسراف نباشد بر امام است که آن را ادا کند. پس اگر ادا نکند گناه آن بر او است. [1] .

و در کتاب هاي المحجّه و بحار از امام باقرعليه السلام در حديثي طولاني آمده که فرمود: سپس به سوي کوفه مي آيد، منزلش در آن جا خواهد بود. پس هيچ برده مسلماني را نخواهد گذاشت مگر اين که او را بخرد و آزاد سازد، و هيچ قرض داري نماند مگر اين که قرضش را ادا کند، و هيچ حقّ ضايع شده از کسي را وانگذارد تا اين که به صاحبش برگرداند، و هيچ برده اي از ناحيه آن حضرت کشته نشود مگر اين که ديه اش را به خاندانش بسپارد، و هيچ شخصي کشته نشود مگر اين که قرضش را ادا نمايد، و عائله اي را در عطاي مستمري وارد سازد تا اين که زمين را از قسط و عدل پر کند، هم چنان که از ظلم و ستم و عدوان پر شده باشد و او با خاندانش در رحبه سکونت خواهد کرد، و رحبه منزلگاه نوح بوده، و آن زميني باکره و خوب است، و هيچ مردي از آل محمدعليهم السلام سکونت نکند و کشته نشود مگر در سرزميني پاکيزه و خوب، که آنان اوصياي پاکيزه هستند. [2] .



[ صفحه 225]



و در بحار از امام صادق عليه السلام آمده که فرمود: اوّلين کاري که مهدي عليه السلام انجام مي دهد، اين که در همه جاي عالم ندا مي کند که: توجّه کنيد! هر کس برعهده يکي از شيعيان ما قرضي داشته باشد آن را بگويد، تا اين که دانه سير و خردل را هم به صاحبان آن ها برساند، چه رسد به طلاها و نقره ها و املاک زياد که همه را ادا مي کند. [3] .