دليل بر آن، اخبار مستفيض بلکه متواتري است که در اين باره آمده، چنان که در بحار و غير آن از کتاب الاختصاص از معاويه دُهني از حضرت امام جعفر صادق عليه السلام درباره آيه «يُعْرَفُ الُمجْرِمُونَ بِسِيماهُمْ فَيُؤْخَذُ بِالنَّواصِي وَالأقْدامِ»؛ [1] مجرمان از چهره هايشان شناخته مي شوند که از موهاي پيشاني و پاهاي آنان گرفته [و به دوزخ] افکنده شوند. فرمود: اي معاويه! در اين باره چه مي گويند؟ گفتم: مي پندارند که خداوند تبارک و تعالي در قيامت، مجرمين را به چهره هايشان مي شناسد، پس امر مي کند از پيشاني و پاهايشان آنان را مي گيرند، و به آتش مي افکنند. فرمود: چگونه خداوند جبّار - تبارک و تعالي - به شناختن خلايقي که آن ها را آفريده نياز دارد؟ گفتم: فدايت شوم پس [معني] اين [آيه] چيست؟ فرمود: هر گاه قائم ما بپاخيزد خداوند شناخت چهره ها را به آن حضرت عطا فرمايد. آن گاه امر مي کند کافران را با پيشاني هايشان و قدم هايشان بگيرند. سپس از دم شمشير مي گذراند. [2] .

و در کتاب المحجة از ابوبصير از حضرت صادق عليه السلام روايت شده که فرمود: اين آيه درباره قائم ما - عجّل اللَّه فرجه الشريف - نازل شده و اوست که آن ها را به چهره هايشان مي شناسد،



[ صفحه 220]



پس او و اصحابش آن ها را از دم شمشير مي گذرانند. [3] .

و از عياشي به سند خود از ابن بکير روايت شده که گفت: از حضرت ابوالحسن عليه السلام از تفسير آيه: «وَلَهُ أَسْلَمَ مَنْ فِي السَّمواتِ وَالأَرْضِ طَوْعاً وَکَرْهاً»؛ [4] و حال آن که هر آن کس که در آسمان ها و زمين است، خواه و ناخواه فرمانبردار اويند. پرسيدم. فرمود: درباره قائم عليه السلام نازل شده، هنگامي که عليه يهود و نصاري و صابئين و زنادقه و اهل ارتداد و کفر در شرق و غرب زمين هستند قيام مي کند، و اسلام را به آن ها پيشنهاد مي نمايد. هر کس با طوع و رغبت مسلمان شود، او را دستور مي دهد که نماز بخواند و زکات بپردازد و آنچه بر هر مسلمان واجب است انجام دهد و هر کس مسلمان نشد گردنش را مي زند تا اين که در مشارق و مغارب زمين يک نفر غير موحّد باقي نماند. عرض کردم: قربانت شوم! در روي زمين مردم بسيارند، قائم عليه السلام چگونه مي تواند همه آن ها را مسلمان کند يا گردن بزند؟ فرمود: هرگاه خداوند چيزي را بخواهد اندک را زياد و زياد را کم گرداند. [5] .

و از ابوبصير است که گفت: از حضرت امام صادق عليه السلام از تفسير: «هُوَ الَّذِي أَرْسَلَ رَسُولَهُ بِالهُدي وَدِينِ الحَقِّ لِيُظْهِرَهُ عَلَي الدِّينِ کُلِّهِ وَلَوْ کَرِهَ المُشْرِکُونَ»؛ [6] او [خدايي] است که پيامبرش را به هدايت و دين حقّ فرستاده است تا او را بر همه دين نمودار [و بيرون] گرداند. هرچند که مشرکان ناخوش داشته باشند. پرسيدم. فرمود: به خدا سوگند هنوز تأويل آن نازل نشده. عرض کردم: فدايت شوم، چه وقت تأويل آن نازل مي شود؟ فرمود: وقتي که قائم ان شاء اللَّه بپاخيزد، که هرگاه خروج کند هيچ کافر يا مشرکي باقي نماند مگر اين که از خروج آن حضرت ناراحت باشد، حتي اين که اگر کافر يا مشرکي در دل سنگ باشد آن سنگ خواهد گفت: اي مؤمن! در شکم من کافر يا مشرکي هست او را بکش. پس خداوند آن را کنار مي زند و [مؤمن] او را مي کشد. [7] .



[ صفحه 221]



و از مفضّل بن عمر آمده که گفت: از حضرت امام صادق عليه السلام درباره فرموده خداوند - عزّوجلّ -: «وَلَنُذِيقَنَّهُمْ مِنَ العَذابِ الأَدْني دُونَ العَذابِ الأَکْبَرِ»؛ [8] و به آنان از عذاب نزديک تر پيش از عذاب بزگ مي چشانيم. پرسيد، فرمود: عذاب ادني (=نزديک تر) عذاب سقر است، و عذاب اکبر قيام مهدي عليه السلام با شمشير است. [9] .

و از کشف البيان از امام صادق عليه السلام در معني همين آيه چنين آمده: عذاب ادني، قحطي و خشکسالي است و عذاب اکبر، خروج قائم مهدي عليه السلام با شمشير در آخر الزمان.

و در بحار از الاختصاص در حديث مرفوعي از امام صادق عليه السلام روايت شده که فرمود: هرگاه قائم - عجّل اللَّه فرجه الشريف - بپاخيزد، به ميدان کوفه مي آيد و با پاي خود بر زمين مي کوبد و به دست به جايي اشاره مي کند؛ سپس مي گويد: اين جا را حفر نماييد. پس آن جا را حفر مي کنند و دوازده هزار زره و دوازده هزار شمشير و دوازده هزار کلاه خودِ دورو بيرون مي آورد. آن گاه دوازده هزار نفر از پيروان - يا غلامان - و عجم را فرا مي خواند و آن ها را بر آنان مي پوشاند. سپس مي فرمايد: هر کس آنچه بر شماست، بر او نبود، او را بکشيد. [10] .

و از نعماني به سند خود از حضرت امام باقرعليه السلام روايت شده که فرمود: اگر مردم مي دانستند که قائم عليه السلام هنگامي که قيام مي نمايد چه ها مي کند، بيشترشان مايل مي شدند که او را نبينند از آنچه مردم را مي کشد. البته آن حضرت جز از قريش آغاز نمي کند، پس جز شمشير ميانشان رد و بدل نمي شود، تا آن جا که بسياري از مردم خواهند گفت: اين از آل محمدعليهم السلام نيست که اگر از ايشان مي بود هر آينه رحم مي کرد.

و از ارشاد ديلمي از امام باقرعليه السلام روايت شده که فرمود: هرگاه قائم عليه السلام قيام کند، به سوي کوفه مي رود، پس از آن، ده ها هزار نفر که [بتريه] ناميده مي شوند و اسلحه پوشيده اند، بيرون آمده، به آن حضرت عرضه مي دارند: از همان جا که آمده اي بازگرد، که ما



[ صفحه 222]



را در بني فاطمه نيازي نيست. پس آن حضرت شمشير در ميان آن ها مي نهد تا همگي ايشان را از ميان بردارد. سپس داخل کوفه مي شود و هر منافق ترديد کننده را مي کشد و کاخ هاي آنان را خراب مي کند و جنگجويان آن ديار را به قتل مي رساند، تا خداوند - عزّوجلّ -خشنود گردد. [11] .

مي گويم: اخبار در اين باره جداً زياد است به خاطر پرهيز از اطاله سخن از ذکر آن ها خودداري کرديم.