از حضرت ابي عبد اللَّه صادق عليه السلام درباره آيه: «وَلَئِنْ أَخَّرْنا عَنْهُمُ العَذابَ إِلي أُمَّةٍ مَعْدُودَةٍ»؛ [1] و چنانچه عذاب را از آنان به تأخير اندازيم تا به دست گروه معدود. فرمود: عذاب، خروج قائم؛ و امت معدوده، اهل بدر و اصحاب آن حضرت عليه السلام مي باشند.

و علي بن ابراهيم در ذيل آيه: «سَأَلَ سائِلٌ بِعَذابٍ واقِعٍ»؛ [2] سؤال کننده اي از عذاب حتمي الوقوع پرسيد. گفته است: از حضرت ابوجعفر باقرعليه السلام درباره معني اين آيه سؤال شد، فرمود: آتشي است که از سوي مغرب برمي آيد و پادشاهي از پشت سر، آن را بسيج مي کند تا اين که به خانه بني سعد بن همام نزد مسجدشان برسد، پس خانه اي براي بني اميه باقي نمي گذارد مگر اين که آن را و اهل آن را مي سوزاند، و خانه اي که در آن خوني از آل محمدعليهم السلام [ستمگري نسبت به آل محمد] باشد، رها نمي کند مگر اين که آن را مي سوزاند و او مهدي عليه السلام است. [3] .

مي گويم: آنچه دلالت بر اين معني کند در حرف قاف خواهد آمد.



[ صفحه 189]