در غاية المرام از طريق عامّه از امير المؤمنين عليه السلام روايت است که فرمود: رسول خداصلي الله عليه وآله فرمود: من آورنده [و رساننده] شما به حوض [کوثر] هستم و تو اي علي! ساقي هستي و حسن حمايت کننده، و حسين فرمان دهنده، و علي بن الحسين تقسيم کننده، و محمد بن علي نشر دهنده، و جعفر بن محمد بسيج کننده، و موسي بن جعفر شمارنده محبان و مبغضان و بازدارنده منافقان، و علي بن موسي زينت بخش مؤمنين، و محمد بن علي فرود آورنده اهل بهشت به منزلگاه هايشان و درجاتشان، و علي بن محمد خطيب و سخنور شيعيانش و تزويج کننده آن ها با حور العين، و حسن بن علي چراغ اهل بهشت است که از آن روشني مي گيرند، و مهدي شفاعت کننده آن ها است روز قيامت، روزي که خداوند اجازه نمي دهد شفاعت را جز به کسي که شفاعت او را بخواهد و به او راضي باشد. [1] .

مي گويم: سرّ اين که شفاعت به مولاي ما حضرت حجّت عليه السلام اختصاص داده شده - با اين که همه آن هاعليهم السلام روز قيامت شفيع هستند - اين است که: شفاعت ايشان شامل کساني که منکر مولاي ما صاحب الزمان باشند نمي گردد. (پس براي آن ها نه شفاعت کننده اي هست و نه دوست دلسوز و صميمي) [2] هرچند که به امامت ساير امامان عليهم السلام معتقد باشند. به همين جهت است که در حديثي در کمال الدين از امام صادق عليه السلام روايت شده که فرمود: هر کس به امامت پدران و فرزندانم اقرار داشته باشد ولي مهدي از



[ صفحه 178]



فرزندان مرا انکار نمايد، مانند آن است که به همه پيغمبران اقرار و اعتقاد داشته باشد و محمدصلي الله عليه وآله را انکار کند. [3] .

به همين مضمون روايات ديگري نيز هست که آنچه آورده ايم براي اهل بصيرت و عبرت بس است.