از آنچه در خُلق آن حضرت گذشت و آنچه در نداها مي آيد مي توان مطلب را درک کرد. و نيز در بحار از شيخ نعماني از حضرت ابوجعفر باقرعليه السلام روايت شده که فرمود: گويا مي بينم که اين دين شما از شما روي گردان و در خون خود غوطه ور است، و هيچ کس نتواند آن را به شما بازگرداند مگر مردي از اهل البيت عليهم السلام که هر سال دو بار بر شما بخشش خواهد کرد و هر ماه دو نوع روزي به شما خواهد داد. در زمان او به شما حکمت عطا مي شود به حدّي که زن در خانه خودش نشسته باشد و از روي کتاب خدا و سنّت پيغمبرصلي الله عليه وآله حکم نمايد.

و در حديث ديگري از آن حضرت عليه السلام آمده که: تمام اموال دنيا از ظاهر و باطن زمين به نزد آن جناب جمع مي گردد و به مردم گفته مي شود: بياييد اين چيزي است که شما به خاطر آن خويشاوندي تان را قطع کرديد و خون هاي به ناحق ريختيد و در راه به دست آوردن آن حرام ها مرتکب شديد. پس آن حضرت ثروتي به آن ها مي بخشد که هيچ کس پييش از او چنين نبخشيده باشد. [1] .

و از پيغمبر اکرم صلي الله عليه وآله روايتي از طريق عامّه منقول است که فرمود: مردي نزد مهدي مي آيد و مي گويد: به من عطايي فرماي. پس به مقداري که آن شخص بتواند حمل نمايد، لباسش را پر مي کند. [2] .

و در حديث ديگري از طريق آن ها آمده که: پول ها در آن هنگام انباشته است که شخصي برمي خيزد و مي گويد: اي مهدي! به من چيزي بده. مي فرمايد: برگير. [3] .

و در غاية المرام از طريق آن ها از رسول اکرم صلي الله عليه وآله روايت است که در حديث ابوسعيد خدري آمده: پول ها و اموال در آن روز انباشته خواهد بود. کسي که به نزد او مي آيد و درخواستي دارد، آن قدر که بتواند حمل کند، به او مي دهد. [4] .



[ صفحه 176]



و در حديث ديگري از ابوهريره آمده که گفت: رسول خداصلي الله عليه وآله فرمود: در آخر الزمان خليفه اي خواهد بود که بي شماره بخشش مي کند. [5] .

مي گويم: در بحث کرم آن جناب مطالبي مناسب با اين خواهد آمد، ان شاء اللَّه تعالي و چه خوش گفته اند:



بَنَتِ المَکارِمُ وَسَطَ کَفِّکَ مَنْزِلاً

فَجَمِيعُ مالِکَ لِلأَنامِ مُباحٌ



وَإِذَا المَکارِمُ أَقْفَلَتْ أَبْوابَها

يَوْماً فَأَنْتَ لِقُفْلِها مِفْتاحٌ



مکارم اخلاق ميان کف دستت منزل گرفته اند، [گويي] پس همه مال تو براي مردم مباح است.

و اگر روزي مکارم درهاي خود را قفل کند و ببندد، پس تو براي آن قفل ها کليد هستي.

و ديگري گفته:



هُوَ البَحْرُ مِنْ أَيِّ النَّواحِي أَتَيْتَهُ

وَلُجَّتُهُ المَعْرُوفُ وَالبِرُّ ساحِلُهُ



تَعَوَّدَ بَسْطَ الکَفِّ حَتّي لَوْ أَنَّهُ

أَرادَ انْقِباضاً لَمْ تُطِعْهُ أَنامِلُهُ



فَلَوْ لَمْ يَکُنْ فِي کَفِّهِ غَيْرَ نَفْسِهِ

لَجادَ بِها فَلْيَتَّقِ اللَّهَ سائِلُهُ



او دريا است از هر طرف [که خواهي] به سوي او آيي، و امواجش نيکي و کرانه اش احسان است.

به گشاده دست بودن عادت کرده، به طوري که اگر بخواهد دست خود را ببندد انگشتانش ياري نمي کنند.

و اگر هرآينه در کَفَش چيزي جز روانش نباشد، همان را خواهد بخشيد، پس درخواست کننده اش بايد از خدا بترسد [و پروا کند که هر چيزي از او نخواهد] .

و نگارنده اين کتاب - که خداوند او را مورد عفو قرار دهد - به تضمين اين شعر سروده است:



إِنَّ الَّذِي خَلَقَ المَکارِمَ حازَها

فِي ذاتِ آدَمَ لِلإِمامِ القائِمِ



همانا آن که نيکي ها را آفريد، همه آن ها را در ذات آدم عليه السلام براي امام قائم - عجّل اللَّه فرجه الشريف - فراهم آورد.



[ صفحه 177]