در بحار از ابن عباس درباره آيه شريفه: «لِيُظْهِرَهُ عَلَي الدِّينِ کُلِّهِ وَلَوْ کَرِهَ المُشْرِکُونَ»؛ [1] تا اين که او را بر همه [روش هاي] دين پيروز گرداند، هرچند که مشرکان ناخشنود باشند، آمده که گفت: اين معني تحقق نمي يابد تا موقعي که نه يهودي باقي بماند و نه نصراني و نه صاحب کيشي، مگر اين که داخل اسلام شود. تا گوسفند و گرگ، گاو و شير و انسان و مار، از يکديگر ايمن باشند، و موش انبان را سوراخ نکند. (تا اين که گفته:) و آن وضع هنگام قيام قائم عليه السلام خواهد بود. [2] .

و نيز در بحار از امير المؤمنين عليه السلام در وصف آن حضرت آمده: در ملک او درندگان صلح مي کنند و زمين گياهش را بيرون مي دهد و آسمان، برکتش را فرو مي ريزد. [3] .

و در همان کتاب از پيغمبر اکرم صلي الله عليه وآله آمده که فرمود: مهدي مردي از فرزندان من است، رنگ بدن او رنگ نژاد عربي است، و اندامش اندام بني اسرائيل (قوي و باصلابت) مي باشد، در گونه راستش خالي هست که مانند ستاره اي تابناک مي درخشد، زمين را پر از



[ صفحه 171]



عدل مي کند هم چنان که از ستم و بيداد پر شده باشد، ساکنان زمين و آسمان و پرندگان هوا در خلافت او راضي خواهند بود. [4] .

و در حديث ديگري از آن حضرت صلي الله عليه وآله آمده: ساکنين زمين و آسمان از حکومت او راضي خواهند بود و اموال را به طور صحاح ميان مردم تقسيم مي کند. مردي پرسيد: صحاح يعني چه؟ فرمود: يعني به طور مساوي. [5] .

و در همان کتاب از سعد السعود از صحف ادريس نقل شده که:... و در آن زمان، امامت را در زمين تحقق بخشم، پس چيزي به چيز ديگري ضرر نداشته باشد و هيچ چيز از (جانداران) از هيچ چيز نترسد، آن گاه جانوران و چهارپايان در ميان مردم باشند و به يکديگر اذيتي نرسانند، نيش هر نيش دار از جانوران را بگيرم و سمّ آن ها را بي اثر نمايم، و برکات را از آسمان و زمين برآرم و زمين با گياهان زيبايش نزهت يابد و تمام ميوه هايش را برآورده، انواع عطرها را برون دهد و رأفت و رحمت و مهرباني را در ميان آن ها برقرار سازم. [6] .

و از امير المؤمنين علي عليه السلام روايت شده که فرمود: اگر قائم ما بپاخيزد، آسمان بارانش را فرو مي ريزد و زمين گياهانش را بيرون مي دهد، و کينه ها و کدورت ها از دل هاي بندگان زايل مي گردد، و درندگان و بهائم با هم سازگار مي شوند تا به حدّي که يک زن، راه عراق و شام را طي مي کند در حالي که جز بر سبزه و گياه پا نگذارد و زينت هاي خود [يا زنبيل خود] را بر سر دارد و هيچ درنده اي او را به وحشت نمي اندازد. [7] .

در حرف «الف» مطالبي که بر اين معني دلالت دارد، گذشت.