در کافي از حضرت ابوجعفر باقرعليه السلام روايت شده که فرمود: هرگاه قائم بپاخيزد، ايمان را بر هر ناصبي عرضه مي کند، پس اگر به طور حقيقي آن را پذيرفت (که هيچ) و گرنه گردنش را مي زند، يا بايد جزيه بدهد؛ چنان که امروزه اهل ذمّه جزيه مي دهند و هميان بر کمر مي بندد و آن ها را از شهرها به سوي شهرهاي بزرگ مي راند. [1] .

مي گويم: در حرف «الف» مطالبي که بر اين معني دلالت مي کرد، گذشت.

و در کافي از حضرت ابي عبد اللَّه صادق عليه السلام منقول است که فرمود: حقّ را دولتي و باطل را دولتي است و هر کدام از آن ها در دولت ديگري ذليل و خوار است. [2] .

و در بحار از حضرت ابوجعفر باقرعليه السلام است که درباره آيه «تَرْهَقُهُمْ ذِلَّةُ ذلِکَ اليَوْمُ الَّذِي کانُوا يُوعَدُونَ»؛ [3] ذلّت آنان را فرا گيرد، اين همان روزي است که [رسولان حق] به آنان وعده مي دادند. فرمود: يعني روز خروج قائم عليه السلام. [4] .

و در تفسير علي بن ابراهيم از حضرت ابي عبد اللَّه صادق عليه السلام درباره آيه «فَإِنَّ لَهُ مَعِيشَةً ضَنْکاً»؛ [5] پس به راستي که معيشت تنگي خواهد داشت. آمده که فرمود: اين وضع قسم



[ صفحه 170]



به خدا براي ناصبيان است. معاويه بن عمّار عرضه داشت: فدايت شوم! روزگار دراز و طولاني آن ها را ديده ايم که در کفايت و وسعت به سر برده، تا مرده اند. حضرت فرمود: وضع سخت - قسم به خدا - براي آن ها در رجعت خواهد بود که عذره خواهند خورد. [6] .