رفاه عمومي در زمان آن خورشيد فروزان ولايت به اوج خود مي رسد، چنانکه در روايات مختلف از طرق فريقين آمده است که رسول خدا (ص) فرمود:



[ صفحه 49]



تنعم امتي في زمن المهدي نعمه لم ينعموا مثلها قط يرسل السماء عليهم مدرارا و لا تدع الارض شيئا من نباتها الا اخرجته و المال يومئذ کدوس يقوم الرجل فيقول يا مهدي اعطني فيقول خذ. [1] .

امت من در زمان حضرت مهدي (ع) آن چنان از نعمتها برخوردار مي شوند که هرگز نظير آن ديده نشده است. آسمان سيل آسا بر آنان فرو مي ريزد، زمين تمام گياهانش را مي روياند و ثروت آن روز روي هم انباشته مي شود و هر کس بگويد: اي مهدي، بر من عطا کن. مي فرمايد: بگير [و به او عطا مي کند]. اکنون که در دوران فراق جانسوزش هستيم، ولي نعمت ماست و همه نيازهاي مادي و معنوي ما را از خوان کرمش مرحمت مي فرمايد. اگر چه رعاياي خوبي براي آن مولا نيستيم اما آن کريم و کريم زاده به اعمال زشت ما نمي نگرد و ما را از عطا و احسانش محروم نمي گرداند.



نااهلم و سزاي نوازش نيم ولي

نااهل و اهل پيش کريمان برابر است