ديدگاه اسلام اين است که مي گويد: تمام افراد بشر، امريکائي، اروپائي، آسيائي، افريقائي، هندي، شبه قاره، کمونيست، هر کسي هست، در زيان و ضرر و خسران و بدبختي است، «و العصر ان الانسن لفي خسر»

مگر آنکه يک فرهنگ واحد در عقيده و عمل و اخلاق بين مردم حاکم باشد. آن فرهنگ واحد در اصطلاح قرآن چيست؟ مي گويد:

«الا الذين ء امنوا» اين فرهنگ ايماني «و عملوا الصلحات» روش پاک عملي است «و تواصوا بالحق» طرفداري از عدل و فضيلت «و تواصوا بالصبر» [1] و خود نگه داشتن در مقابل ناروائي ها.

مگر اين فرهنگ جهاني که الآن از آن سخن مي گويند چگونه واقع مي شود. مي گويند: ريشه فضائل انساني را بايد رنگ جهاني داد تا دنيا بصورت يک ملت درآيد و اين همه خونريزي و فساد و جنايت در بين



[ صفحه 20]



مردم نباشد، در اين جا عبارت کوتاهي را مي آوريم که شاهد خوبي براي ادعاي ما است. يکي از جامعه شناسان مي گويد:

امروز علائم بي شماري نشان مي دهد که در همه جا تمايلي براي از ميان بردن سدهاي فرهنگي بين ملتها احساس مي گردد. اين سدها اگر از ميان برود، وحدت پيدا مي شود و ممکن است انسانيت بتدريج به سوي آنچه «ونلدلولکي»، «دنياي واحد» خوانده است يا «گراهان وارا» آن را «جامعه کبير» نام نهاده است گام بردارد.