اهميت ذکر و ياد يار - که مصداق اتم آن ذکر الله است - چندان است که نسبت به تمامي افعال و کردار بندگان، ولايت و اولويت دارد، چرا که مقصود و هدف اساسي از انجام عبادات و مناسک، همان ذکر و ياد محبوب است، چنانکه قرآن کريم به اهميت آن به اين صورت اشاره مي فرمايد که: اقم الصلوه لذکري. [1] .

نماز را بپاي دار براي ياد من. و لذکر الله اکبر. [2] .

و هر آينه ياد الله بزرگتر است. و نيز روايات گهربار ائمه معصومين عليهم السلام بارها و بارها از اهميت و نقش بسزاي اين نکته ياد مي کند که ذکر و ياد محبوب در تمامي شئون عبادات ولايت داشته و اجري عظيم و ثوابي جزيل بدان اختصاص داده شده و از اين روست که در اثناي تمامي عبادات، ذکر خدا و مخصوصا تسبيحات اربعه - که از عالي ترين ذکرها و بلندترين يادهاست - مي تواند خوانده شود و مثلا يک نمازگزار مي تواند در حين نماز و مناجات خويش صدها و هزاران بار آن را تکرار کند بدون آن که خدشه اي به نمازش وارد شود.