اين پيشواي معصوم و خلف اسلاف صالح نيز، چون ديگر ائمه، يک پارچه نشاط و کوشش در راه وصال محبوب خود يعني خداوند است و در اين راه هرگز خستگي و کسالت به خود راه نمي دهد و در تمامي زمينه ها و وظايف چون کوه استوار و همچون آتش مشتعل و سرافراز است. حائري در نورالابصار مي نويسد: آن بزرگوار از شدت اشتياق به عبادت پروردگارش شبها قرار نداشت و استراحت نمي کرد مگر اينکه پس از ساعتي به پا مي خاست و به عبادت مي پرداخت. به صداي قرآن مترنم مي شد و حال گريه و حزن داشت و اطرافيان خود را نيز به گريه مي انداخت. در دل شب بر روي ريگها مي نشست و به عبادت و استغفار و تلاوت قرآن مشغول مي شد و بيشتر شبها را تا طلوع صبح بيدار بود. [1] .

و نيز سيد عبدالوهاب بدري مي گويد: او در هنگام فرا رسيدن شب متوجه پروردگار مي شد و همچنان در حال



[ صفحه 145]



رکوع و سجود و خشوع بود و ميان پيشاني نوراني اش و زمين فاصله اي جز ريگها و سنگريزه ها نبود. آري اين داب و روش آن امام همام بود و هرگز تا لحظه پايان عمر آن را از دست نداد.