گوشه اي از خستگي ناپذيري آن بزرگوار را از زبان فرزندش حضرت ناطق بحق جعفر بن محمد عليهما السلام مي شنويم. ايشان مي فرمايند: کان ابي کثير الذکر. لقد کنت امشي معه و انه ليذکر الله. و لقد کان يحدث القوم و ما يشغله ذلک عن ذکر الله و کنت اري لسانه لازقا بحنکه يقول: لا اله الا الله و کان يجمعنا فيامرنا بالذکر حتي تطلع الشمس و يامر بالقرائه من کان يقرء منا و من کان لا يقرء امره بالذکر. [1] .

پدرم زياد ذکر مي گفت. من همراه او راه مي رفتم و او مشغول ذکر بود. در حال سخن گفتن با مردم هم از ياد خدا و ذکر غافل نمي شد. مي ديدم زبانش به سقف دهان چسبيده و مي گويد لا اله الا الله. افراد خانواده را جمع مي کرد و امر به ذکر مي نمود تا آفتاب طلوع مي کرد و کساني را که قرآن خوان بودند امر به قرائت مي کرد و آنان را که اهل قرائت نبودند امر به ذکر مي فرمود.