يکي از ياران صديق امام صادق عليه السلام است که در خطاب به حضرتش، نشان شدت تسليم خود را اين گونه بيان مي دارد که: يابن رسول الله! اگر شما اناري را به دو نيم کنيد و نيم آن را حلال و نيم ديگر را حرام شماريد، من نيز نيم اول را حلال و نيم ديگر را حرام خواهم دانست. در اينجا امام صادق عليه السلام از شدت تسليم شيعه خود به وجد مي آيند و زبان به تحسين او گشوده، مي فرمايند: عبد الله، رحمک الله. اي عبدالله! خدا رحمتت کند. و در اثر همين تسليم و سر سپردگي آستان محبوب است که عبدالله بن ابي يعفور تا بدان رتبت عالي مي رسد که امام عليه السلام در رثايش، در نامه اي که به مفضل بن عمر مي نويسند از او به احترام ياد مي کنند که: و قبض صلوات الله علي روحه محمود الاثر مشکور السعي مغفورا له مرحوما برضا الله و رسوله و امامه عنه، بولادتي من رسول الله صلي الله عليه و آله ما کان في عصرنا احد اطوع لله و لرسوله و لامامه منه. فما زال کذلک حتي قبضه الله اليه برحمته و صيره الي جنته، مساکنا فيها مع رسول الله (صلي الله عليه و آله) و امير المومنين (عليه السلام) انزله الله بين المسکنين مسکن محمد و امير المومنين صلوات الله عليهما. [1] .

او ديده از جهان فروبست - که صلوات خدايش بر او باد - در حالي که افعالش پسنديده، سعيش مشکور، گناهانش بخشوده و به واسطه رضايت خدا و رسول و امامش غرقه در رحمت بود. سوگند به نسبت فرزندي من به پيامبر



[ صفحه 97]



خدا (صلي الله عليه و آله) که در زمان ما فرمانبردارتر از او نسبت به خدا و رسول وا مامش يافت نمي شد و همواره بر اين شيوه بود تا خدا او را به رحمت خود گرفت و به سوي بهشت روانه اش کرد و او را در ميان منزل پيامبر خدا و علي مرتضي عليهما السلام جاي داد و با آنان همنشين نمود...