درياي مواج عشق و قلب توفنده هستي امام زمان ارواحنا فداه در تمامي افعال و کردارش يک سو بيشتر ندارد و جز يک محبوب، محبوبي ديگر را نمي خواهد و ديگر دوستها و دوستيها را به خاطر او مي طلبد. لذا پر شورترين حمد و ثنا و درود خدا و بندگانش بر جلوات گونه گون و افعال و اطوار مختلف او نثار مي شود که همگي در راه همان محبوب است. شاهد گوياي آن، تعليم خود آن حضرت است در فرازهاي پر جذبه زيارت سلام علي آل يس که زبان وحي است و يکي از زيباترين سرودهاي عشق شيعه با مولا و امام زمانش، که کلمات زيبا و دلنشين آن سراپا حکايت از يگانگي جلوه هاي گوناگون محبت عاشق مي کند: السلام عليک حين تقوم، السلام عليک حين تقعد، السلام عليک حين تصلي و تقنت،... السلام عليک في الليل اذا يغشي و النهار اذا تجلي. سلام بر تو هنگامي که قيام مي کني، سلام بر تو هنگامي که مي نشيني، سلام بر تو هنگامي که نماز مي خواني و قنوت مي کني،... سلام بر تو در شب، زماني که مي پوشاند و در روز، وقتي که روشن مي شود. به قيام و قعود او سلام مي کنيم و بر صلاه و قنوتش و لحظه لحظه هاي حياتش درود مي فرستيم، چرا که اينها همه پرتوهاي مختلف رنگين کمان بلند اوست، آن هنگام که بر آستان جانان سر مي نهد و پشت به بندگي خم مي نمايد و اينها همه و همه تشعشعات تابان يک نور محبت است و آن نور محبت محبوب بي همتاي عالم، که او نيز تنها به اراده اين محبوب (خداوند) حرکت مي کند و قيام و قعود و صلاه و قنوت و رکوع و سجودش، همه و همه، براي اوست. و خداوند را بر ديگران برگزيده است که اين خلق و خوي ذاتي محب است. امام صادق عليه السلام مي فرمايند:



[ صفحه 70]



دليل الحب ايثار المحبوب علي ما سواه. [1] .

يعني دليل و علامت محبت اين است که دوستدار، محبوب خود را بر ديگران برگزيند، راه محبوب را بر ديگر راهها، خواسته او را بر ديگر خواسته ها و... امتياز دهد. و از آنجا که تمامي لحظات زندگي امام زمان عليه السلام مثل اعلاي ايثار المحبوب علي ما سواه است به آنها سلام مي کنيم و بر آنها درود مي فرستيم. در مناجات شعبانيه مي خوانيم: الهي لم يکن لي حول فانتقل به عن معصيتک الا في وقت ايقظتني لمحبتک. اي پروردگار من! مرا براي بر کناري از معصيت تو تاب و تواني نيست مگر آن گاه که قلب خفته ام را با نسيم روحبخش محبت خويش بيدار سازي. و سرانجام، آن چه در فرازهاي گوناگون بحث آن را دنبال مي کرديم و در پي اثبات آن بوديم آن که: در اثر وحدت محبوب، دل و قلب و روح و روان و جسم و جان محب يکي گشته، همه در راه محبوب قرار مي گيرد و بدان سو جهت مي يابد. و نيز دلهاي گونه گون عاشقان و سوختگان کوي محبوب محبوبها به درياي محبت او متصل گشته و يکي مي گردد.



[ صفحه 71]