از نظر عقل و نقل مسلم، يکي از موجبات حب الله احسان اوست. او به موجب اينکه آفريدگار جهان و انسان و صفات و کمالات آنها است و بزرگترين احسان را به ما جهانيان عنايت فرموده و ما را از نيستي به عرصه هستي آورده است، مورد محبت قرار مي گيرد، که اين ابراز محبت در قالب حمد و مدح براي او انجام مي شود: الحمد لله رب العالمين. [1] .

حمد مخصوص الله است که پروردگار عالميان مي باشد. ربوبيت خداوند نسبت به عالميان بزرگترين احسان اوست، زيرا او با قدرت و ربوبيت خود جهان را خلق و سپس به هدف متناسب با آنها رهنمايي مي نمايد: ربنا الذي اعطي کل شي ء خلقه ثم هدي. [2] .

پروردگار ما کسي است که به هر چيزي آفرينش مخصوص او را عطا نموده، سپس راهنمايي مي کند. امام حسين سلام الله عليه تفصيل اين ربوبيت و احسان را در دعاي روز عرفه چنين عرضه مي دارد: يا مولاي: اي مولاي من انت الذي مننت: تو کسي هستي که منت نهادي انت الذي انعمت: توئي که نعمت عطا فرمودي انت الذي احسنت: توئي که احسان کردي انت الذي اجملت: توئي که نيکو کردي انت الذي افضلت: توئي که افضال کردي انت الذي اکملت: توئي که کامل نمودي انت الذي رزقت: توئي که روزي دادي انت الذي وفقت: توئي که توفيق عنايت کردي انت الذي اعطيت: توئي که عطا فرمودي انت الذي اغنيت: توئي که بي نياز نمودي انت الذي اقنيت: توئي که خشنود ساختي انت الذي اويت: توئي که جاي دادي



[ صفحه 32]



انت الذي کفيت: توئي که کفايت کردي انت الذي هديت: توئي که راهنمايي نمودي