آنچه براي انسان در عالم آخرت از نعيم و عذاب، خوشي و الم، خانه و کاشانه وجود دارد، حاصل و کشته اين دنياست. زيرا رابطه دنيا و آخرت رابطه زراعت و کشت و درو مي باشد. علي عليه السلام مي فرمودند: و ان اليوم عمل و لا حساب و غدا حساب و لا عمل. [1] .

امروز عمل است و حساب در کار نيست و در فرداي قيامت حساب است و عمل وجود ندارد. و اين قانون شامل افکار و عقايد و اعمال و همه جنبه هاي فکري و عملي انسان مي شود. بنابر اين، محبت در اين دنيا و در آخرت نتيجه مي دهد و نتيجه و ثمره آن در آخرت حشر با محبتها و محبوبهاست. محبت که از خواص و آثار روان و جان آدمي است، در عوالم گوناگون با او همراه مي باشد و عاشق، خواه داراي محبت حقيقي و يا مجازي باشد، عشق خود را با خود



[ صفحه 228]



به عوالم بعد منتقل مي سازد و در نتيجه اينکه عرض ارادت و عشق به ائمه اطهار سلام الله عليهم اجمعين و آستان مقدس فرشته پاسبان حضرت مهدي عجل الله تعالي فرجه ثمره اخروي اش التزام رکاب آن سرور، در عوالم آخرت است.