امام رضا عليه السلام که مي داند روز لقاي محبوبش روز جمعه است (هذا يوم الجمعه و هو يومک المتوقع فيه ظهورک) [1] .

در يکي از بهترين لحظات نيايش خود - يعني قنوت نماز جمعه - اين چنين سرود بي قراري و انتظار سر مي دهد: اللهم اصلح عبدک و خليفتک بما اصلحت به انبياءک و رسلک و حفه بملائکتک و ايده بروح القدس من عندک و اسلکه من بين يديه و من خلفه رصدا يحفظونه من کل سوء و ابدله من بعد خوفه آمنا يعبدک لا يشرک بک شيئا و لا تجعل لاحد من خلقک علي وليک سلطانا و اذن له في جهاد عدوک و عدوه و اجعلني من انصاره انک علي کل شي ء قدير. [2] .

بارالها! کار ظهور بنده شايسته و خليفه راستينت [امام مهدي عليه السلام] را اصلاح فرما، همان گونه که کار پيامبران و فرستادگانت را اصلاح نمودي و از سوي خويش با روح القدس او را ياري و پشتيباني فرما و ديده باناني از پيش رو و پشت سر همراه وي گردان تا از هر گزندي نگاهش دارند، و ترس و هراس او را به امن و امان دگرگون ساز، که او تو را مي پرستد و هيچ چيز را همتا و مانند تو نمي داند. و براي هيچ يک از آفريدگانت برتري و چيرگي نسبت به ولي خود قرار مده و او را در جهاد با دشمنت و دشمنش اجازت فرما و مرا از ياوران او قرار ده، که همانا تو بر هر کاري توانايي. مي بينيم که عاشق دلداده امام زمان ارواحنا فداه، امام رضا عليه السلام عالي ترين و بلندترين جملات محبت و عشق را بر زبان مي راند و در اين مناجات کوتاه، هم محبوب خود را معرفي مي کند و هم آرزوي سلامتي و ظهور او را دارد و در عين حال رهائي گردن او را از هر بيعت گوشزد مي نمايد و آمادگي خود را براي جهاد در رکاب او اعلام مي دارد و بدين وسيله ارتباط معنوي و عاطفي خود را با او ابراز



[ صفحه 221]



مي کند.