اين سبب نيز در حقيقت به همان علت اول بر مي گردد. هر کسي احسان کننده به خويش را دوست دارد. انسان کسي را که به او محبت مي کند (چيزي به او عطا مي کند يا در حق او گذشت و فداکاري و ايثار روا مي دارد) دوست مي دارد. در دعاي شريف نبوي اين چنين آمده است: اللهم لا تجعله لفاجر علي يدا فيحبه قلبي. [1] .

خدايا! دست احسان هيچ فاسقي را بر من قرار مده، تا محبتش در دلم جاي گيرد. يعني خدايا اگر چنين کساني به من خدمت کنند، ناگزير من نيز نسبت به آنها محبت پيدا مي کنم، اما از آنجا که فاسق هستند، دوست ندارد که دست انعام و احسان بر من داشته باشند.



[ صفحه 31]