در اثر افاضه مستقيم نور از جانب يار، اقتباس آن از طرف عاشق، مراحل قرب و ولاء، يکي پس از ديگري طي مي شود و نور تمامي اعضاء و جوارح محب را فرا مي گيرد و همه ادراکات او با نور و شعاع يار اداره مي شود. اين پديده عشق در زيارت نور سلام علي آل يس بدين صورت است که پس از حکايت غايبانه از محبوب و سپس تعالي عاشق و قرار گرفتن او در مقابل محبوب دور از نظر، خود همه دارائي خويش را در اختيار محبوب قرار مي دهد و بدين وسيله با محبوب محبوب نيز قرب و ولاء حاصل مي کند و لياقت آن مي يابد تا با او نجوا کند و از اين منبع لا يتناهاي نور کسب روشني و ضياء نمايد. او در حالي که مراتب قرب امام خويش را سپري کرده و در فضاي بي انتهاي بندگي خدا قرار گرفته است از خداوند چنين مي خواهد: اللهم اني اسئلک ان تصلي علي محمد نبي رحمتک و کلمه نورک خداوندا! از تو مسئلت مي کنم که درود فرستي بر محمد پيامبر رحمتت و



[ صفحه 196]



کلمه نورت و ان تملاء قلبي نور اليقين و اينکه قلب مرا مشرق انوار يقين گرداني و صدري نور الايمان و سينه ام را از نور ايمان مملو سازي و فکري نور النيات و انديشه ام را از نور نيات پر کني و عزمي نور العلم و قصد و عزمم را به نور دانش منور فرمائي و قوتي نور العمل و نيروي کارم را نور اعمال صالحه دهي و لساني نور الصدق و زبانم را نور راستي گفتار بخشي و سمعي نور الحکمه و گوش مرا نور حکمت عنايت فرمايي و مودتي نور الموالات لمحمد و آله عليهم السلام. و مودت و دوستي مرا به خورشيد تابان ولايت محمد و آل او عليهم السلام فروزان کني. تمامي اينها يک نور بيش نيست و آن نور وجود محبوب است که همه قواي محب را نوراني مي کند. البته، در اثر تابش اين نور بر يک يک اعضاء و حواس و ادراکات عاشق، عقايد و افکار و افعال و تمامي شئون زيستن او تصفيه و تزکيه مي گردد و به خواسته محبوب نزديک مي شود و صحت عقايد و اعمال و کردار او از سوي محبوب امضاء مي گردد. و اين مسئله عميق روحاني، زمينه ابراز عقايد و افکار را از جانب محب، سبب مي شود که در همين سرود نور مي گوئيم: اشهدک يا مولاي اني اشهد ان لا اله الا الله وحده لا شريک له و ان محمدا عبده و رسوله لا حبيب الا هو و اهله. تو را اي مولاي من! گواه مي گيريم که من گواهي مي دهم بر اينکه معبوي جز خدا نيست و محمد [صلي الله عليه و آله] بنده و رسول اوست و محبوبي جز او و اهل بيت او [سلام الله عليهم اجمعين] نيست.



[ صفحه 197]