گفتيم که سنخيت و قرب به محبوب شرط اوليه اقتباس نور از اوست و لذا اقتباس از نور مومن براي منافق امکان پذير نيست و چهره منافق پاره ابري تاريک را ماند که کوچگترين شعاع نور در آن اثر نمي کند و اين عدم سنخيت و قرب و در نتيجه، عدم سرايت نور در صحراي محشر کبري در زبان قرآن کريم چنين آمده است: يوم يقول المنافقون و المنافقات للذين امنوا انظرونا نقتبس من نورکم قيل ارجعوا ورائکم فالتمسوا نورا فضرب بينهم بسور له باب باطنه فيه الرحمه و ظاهره من قبله العذاب. [1] .

روزي که مردان و زنان منافق به مومنان مي گويند: مشتابيد (و به ما فرصتي دهيد) تا از نور شما روشنائي بگيريم، در پاسخ به آنها گويند برگرديد و از آنجا نور برگيريد. پس ميان آندو (دوزخيان و بهشتيان) حصاري حائل گردد و بر آن دري است که درون آن (در بهشت) رحمت و بيرون آن عذاب است. و البته، مقدار نور هم به مقدار قرب مربوط مي شود: هر چه محب به محبوب خويش مقرب تر گردد، نور بيشتري از او در مي يابد تا آنجا که اصل نور محبوب مي گردد، مانند امام عصر عليه السلام که نور خداست. يهدي الله لنوه من يشاء.