شرط اوليه اقتباس نور از محبوبهاي حقيقي، نور افشاني خود آنهاست و کعبه هاي آمال و آرزوهاي ما، پيامبر و ائمه هدي سلام الله عليهم اجمعين همواره به نور افشاني مي پردازند: يا ايها النبي انا ارسلناک شاهدا و مبشرا و نذيرا و داعيا الي الله باذنه و سراجا منيرا. [1] .

اي پيامبر! ما تو را فرستاديم گواه و مژده دهند و ترساننده و دعوت کننده به سوي خدا به اذن خدا و چراغ نور بخش. و درباره ائمه طاهرين - که درود خدا بر آنان باد - در کتاب شريف کافي ثقه الاسلام کليني چنين مي بينيم: عن ابي خالد الکابلي قال: سالت ابا جعفر عليه السلام عن قول الله عز و جل: فامنوا بالله و رسوله و النور الذي انزلنا [2] .

فقال: يا ابا خالد النور و الله نور الائمه من آل محمد صلي الله عليه و آله الي يوم القيامه و هم و الله نور الله الذي انزل، و هم و الله نور الله في السماوات و في الارض، و الله يا ابا خالد لنور الامام في قلوب المومنين انور من الشمس المضيئه بالنهار و هم و الله ينورون قلوب المومنين و يحجب الله عز و جل نورهم عمن يشاء فتظلم قلوبهم، و الله يا ابا خالد لا يحبنا عبد و يتولانا حتي يطهر الله قلبه و لا يطهر الله قلب عبد حتي يسلم لنا و يکون سلما لنا. فاذا کان سلما لنا سلمه الله من شديد الحساب و آمنه من فزع يوم القيامه الاکبر. [3] .

ابوخالد کابلي گويد: از امام باقر عليه السلام از آيه پس به خدا و فرستاده او و نوري که نازل کرديم، ايمان آوريد پرسيدم، فرمودند: اي اباخالد! به خدا قسم مقصود از نور، نور امامان از آل محمد صلي الله عليه و آله تا روز قيامت است و آنان - به خدا قسم - نور خدايند که نازل شده و آنان - به خدا



[ صفحه 192]



قسم - نور خدا در آسمانها و زمين اند. قسم به خدا - اي ابا خالد! - هر آينه نور امام در دلهاي مومنان پر نور تر از آفتاب جهانتاب در روز است و آنان - به خدا قسم - دلهاي مومنان را روشن مي کنند و خداوند عز و جل از هر کس بخواهد نورشان را مي پوشاند، پس دلهايشان تاريک مي گردد. به خدا - قسم - اي ابا خالد! - بنده اي ما را دوست ندارد و ولايت ما را نمي پذيرد مگر اينکه خداوند قلب او را پاک مي کند، و خداوند قلب بنده اي را پاک نمي کند مگر اينکه تسليم ما کند و نسبت به ما تسليم گردد. پس، وقتي سلم ما شد خداوند او را از حساب شديد نجات مي دهد و از فزع اکبر روز قيامت در امان نگاه مي دارد. و اين چنين محبوبهاي واقعي و مشعلهاي نور، جسم و جان گروندگان و محبان خويش را نوراني و باک مي کنند و در نتيجه، نسبت به حق، سلم مطلق مي گردند.