کلمه امان از جمله کلماتي است که به عناوين مختلفه معنا شده، از قبيل: ايمني، آسايش، آرامش، پناه. [1] که انسان در هر زمان و مکان به امنيت و آسايش و آرامش و پناه نياز دارد اما آسايش گاهي در شرائط مکاني متصور است و گاهي در شرايط زماني، شما مکاني را در نظر بياوريد که انسان مي تواند از تمام جهات با خالي آسوده در آنجا زندگي کند و از گزند هر حادثه ناگوار در امان باشد و هيچ گونه آسيبي به وي نرسد. و زماني را در نظر بياوريد که در آن زمان توفيقات



[ صفحه 150]



بيشتري برايش ميسر است مثل زمان و دوران جواني ولي گاهي آسايش و آرامش و امنيت در زير چتر زمان و مکان مطرح نيست بلکه در سايه يک شخصيت فوق العاده اي است که با وجود آن شخصيت مردم احساس آرامش مي کنند و در پناه او از آسودگي خاصي برخوردارند. مثل يک زمامدار مدير و مدبر و صاحب نفوذي که از هر گونه قدرتي برخوردار باشد، با توجه به چنين مقدمه اي شايان ذکر است که حضرت ولي عصر عليه السلام آن چنان شخصيتي است که از هر گونه مزيتي برخوردار است مخصوصا با داشتن ولايت حقه الهيه که هر امامي در هر زماني از قدرت و تاييدات کامله حضرت حق برخوردار مي باشد. روي همين اصل امام زمان ما عليه السلام خود را موجب امن و امان اهل زمين معرفي مي نمايد و از اين راه در پيروان خود ايجاد آرامش مي کند چنانچه در پيامي از پيام هاي آن حضرت مي خوانيم:



[ صفحه 151]



متن پيام

اني لامان لاهل الارض کما ان النجوم امان لاهل السماء. [2] وجود من براي اهل زمين موجب امان است همان گونه که ستارگان براي اهل آسمان موجب امان هستند.

در يکي از بحثهاي گذشته هم بيان کرديم که يکي از فرازهاي دعاي عديله مطلب مذکور را توجيه مي کند. و بوجوده ثبتت الارض و السماء. اين بهمان معنا است که فرمود من امان اهل زمينم.



[ صفحه 152]