ستم يک واژه شناخته شده است که ديگر نيازي به توضيح ندارد، ولي ستمکاري بر سه قسم است:

1 - ستم در رابطه با خدا.

2 - ستم به نفس.

3 - ستم و تعدي به ديگران.

اما ستم نسبت به خداوند متعال، در قرآن مجيد از بيان لقمان حکيم مي خوانيم: يا بني لا تشرک بالله ان الشرک لظلم عظيم [1] اي پسرم نسبت بخدا شرک نياور زيرا: شرک ستم بزرگي است.



[ صفحه 126]



و اما ستم به نفس، يعني به خويشتن ظلم و ستم روا داشتن، در قرآن مجيد آمده: و من يتعد حدود الله فقد ظلم نفسه. [2] هر کس از حدود الهي تجاوز کند نسبت بخود ستم نموده است. و اما ستم به ديگران، در قرآن مجيد آمده: انما السبيل علي الذين يظلمون الناس و يبغون في الارض بغير الحق اولئک لهم عذاب اليم. [3] تنها راه کيفر کساني که به مردم ستم کردند و بدون هيچ حقي روي زمين فساد نمودند، بر ايشان عذاب دردناکي خواهد بود. البته شايان ذکر است که در اين رابطه پيامبران بزرگ الهي و جانشينانشان و امامان و پيشوايان ما نيز از مردم ستم ديده اند و تاريخ بهترين شاهد بر اين مقال است که پيوسته مورد ستم ستمگران بوده اند.



[ صفحه 127]



مطلبي که در ذيل مي خوانيد مربوط است به ستمکاران نسبت به خاندان وحي و رسالت که از بيان حضرت بقيه الله الاعظم مي خوانيد:

متن پيام

فمن ظلمنا کان من جمله الظالمين و کان لعنه الله عليه. [4] هر کس به ما ستم کند از گروه ستمکاران است و نفرين خدا بر اوست. ناگفته پيداست که ارادتمندان (شيعيان حضرات معصومين عليهم السلام) در اين روزگار بسيارند و پيوسته با تشکيل مجالس مذهبي مي کوشند که اظهار ارادت بيشتري کنند و بر ارادتمندانشان بيفزايند، و نهايت آروزيشان اين است که در رکاب حضرت ولي عصر عجل الله تعالي فرجه الشريف جان خود را در راه خدا فدا نمايند.



[ صفحه 128]