دعا يک امر اجتناب ناپذير است، به اين معني مسلمان يا غير مسلمان هنگام شدائد در درون خود يک قدرتي را حس مي کند که آن قدرت مي تواند مشکل و يا مشکلاتش را حل کند. اما مردم از نظر دعا کردن بر چند گروهند:

1 - گروهي اعتقاد به دعا ندارند.

2 - افرادي اعتقاد دارند ولي فقط هنگام برخورد با مشکلات دعا مي کنند مثلا وقتي که دانستند گرفتار بيماري صعب العلاج و يا لا علاج شدند دست به دعا بر مي دارند و وقتي نجات يافتند ديگر با خدا سر و کاري ندارند چنانچه در قرآن مجيد آمده: و اذا رکبوا في الفلک دعوا الله مخلصين له الدين فلما نجيهم الي البر اذا هم



[ صفحه 52]



يشرکون. [1] زماني که در کشتي مي نشينند خدا را با اخلاص مي خوانند ولي وقتي که نجات يافتند و به ساحل رسيدند باز به حالت شرک بر مي گردند. و يا در آيه ديگر مي خوانيم: و اذا مس الانسان الضر دعانا لجنبه او قاعدا او قائما فلما کشفنا عنه ضره مر کان لم يدعنا الي ضر مسه کذلک زين للمسرفين ما کانوا يعملون. [2] وقتي که به انسان آسيبي مي رسد از هر جهت ما را مي خواند (خوابيده و نشسته و ايستاده) اما زماني که آسيب و ناراحتي را از وي برطرف کرديم مي رود مثل آن که اصلا درباره گرفتاريش با ما تماس نگرفته است.

3 - افرادي که پيوسته در دعا هستند و دعا را سلاح و اسلحه خود مي دانند و به دعا عشق مي ورزند، اين گونه افراد شايسته ستايشند و خداوند متعال هم وعده استجابت



[ صفحه 53]



دعا داده، آنجائي که مي فرمايد: ادعوني استجب لکم. [3] دعا کنيد تا مستجاب کنم. چون چنين است: لذا حضرت ولي عصر عجل الله تعالي فرجه الشريف مي فرمايد:

متن پيام

اکثروا الدعاء بتعجيل الفرج فان ذلک فرجکم. [4] براي تعجيل فرج بسيار دعا کنيد، زيرا همين دعاي شما موجب گشايش کارهاي شما است. شايان ذکر است که فرج گر چه به معناي گشايش مي باشد ولي از بيان حضرت ولي عصر (عج) اين گونه استفاده مي کنيم: براي ظهور امام زمان بسيار دعا کنيد که همين دعاها موجب ظهور حضرت خواهد شد.



[ صفحه 54]