حالا اين مطالب را از زبان وحي نقل مي کنيم. امام صادق عليه السلام مي فرمايد: علي قسيم الجنه و النار [1] ، علي بهشت و جهنم را تقسيم مي کند. آيا معناي اين عبارت فقط اين است که علي عليه السلم بهشتيها را به بهشت و جهنميان را به جهنم مي فرستد؟ نه، بلکه امير مومنان عليه السلام با عملش، با ميزان بودنش، با ترازو بودنش، بهشت و جهنم را تقسيم مي کند و بهشتيان و جهنميان را مشخص مي فرمايد. علي عليه السلام جايگاهي دارد که هر کسي که با اوست



[ صفحه 134]



بهشتي است و هر کسي که با او نيست، اهل جهنم است. يعني عمل او ميزان و ترازوست، پس امام و الگوست. حديثي مفصل در تفسير صافي، از امام صادق عليه السلام نقل شده است که علي قسيم الجنه و النار است، علي ميزان است، و نيز پيامبر صلي الله عليه و آله مي فرمايد: علي مع الحق و الحق مع علي يدور حيثما دار. يعني هر جا علي برود، حق هم دنبالش مي رود. هر جا علي مي رود، بهشت هم دنبالش مي رود. هر جا علي نباشد، آنجا جهنم است. علي مصداق اتم حق در آيه شريفه فماذا بعد الحق الا الضلال؟ است، و غير علي و اولاد معصومينش مصداق باطل و گمراهي اند. پس اهل حق شيعه علي هستند، حتي کساني که از اول خلقت و آفرينش بوده اند. چون شيعه يعني پيرو و همرنگ. همانطور که علي عليه السلام حق مجسم است، آنها هم دنبال حقند. همانطور که علي با باطل سر جنگ دارد، آنها هم با باطل سر جنگ دارند. آنهايي که قلب حق، چشم حق، گوش، حق، دل حق، زبان حق، دامان حق، کردار حق، رفتار حق دارند، شيعه علي عليه السلام هستند. و لذا اگر هزار بار بگوييم يا علي دوستت داريم، اما غذايمان غذاي حرام باشد، دامانمان دامان حق و پاکيزگي نباشد، نگاهمان نگاه حق نباشد نگاه باطل باشد، سخنانمان باطل باشد، تفکراتمان باطل باشد، دلمان دل باطل باشد، قلبمان قلب باطل باشد، خيالمان خيال باطل باشد، شيعه نيستيم، سهممان از تشيع



[ صفحه 135]



کم است. پس متقون شيعه علي عليه السلام هستند، هر کجا که باشند. هر کسي به ملاک هر سهمي که از حق دارد، شيعه علي است، و هر سهمي که از باطل داشته باشد، شيعه کساني است که در مقابل علي عليه السلام ايستاده اند.