در سال 260 بعد از هجرت که امام حسن عسکري عليه السلام به شهادت رسيدند، پس از آنکه حضرت مهدي ارواحنا فداه بر خلاف انتظار مردم و اطرافيان حکومت، پيشاپيش جمعيت، حاضر شدند و بر پيکر پاک پدر، نماز خواندند، ماموران جلاد معتمد زمامدار ستمگر زمان، ريختند تا امام عصر عليه السلام را دستگير نموده و بکشند. اما آن حضرت به فرمان خداوند جهان، از ديده ها پنهان شدند و هيچ کس نتوانست حضرتش را ببيند يا بشناسد.



[ صفحه 64]



از لحظه اي که امام عليه السلام نهان گرديدند، تا روز درگذشت آخرين سفيرشان، يعني تمام مدتي را که نمايندگان ويژه آن حضرت در بين مردم بودند، زمان غيبت کوتاه نامند. زيرا گر چه در اين دوران، حضرت مهدي عليه السلام مخفيانه زندگي مي کردند، اما پيوسته، سفيران و نمايندگان مخصوص آن حضرت، ميان مردم بودند. شيعيان، آنها را مي شناختند و مي توانستند مشکلات و سوالهاي خود را به وسيله آنان، به امام برسانند و جواب بگيرند. چهار سفير حضرت حجت عليه السلام را نواب اربعه گويند. جايگاه زندگي آنها بغداد بود. و همان جا هم از دنيا رفتند. امروز نيز مزارشان در بغداد، معروف و زيارتگاه شيعيان است.



[ صفحه 65]