در بيان سر زيادتي اهتمام ائمه طاهرين عليهم السلام در دعاي به حضرت صاحب الزمان و طلب فرج و ظهور آن جناب را از خداوند عالميان، و در اين مختصر به يک وجه اکتفاء مي نمايم: بدان که دعاء کردن به کسي، فرع محبت به آن کس است، و اعظم اسباب محبت و دوستي آن است که شخص وجود کسي را خير بداند، که بودن خير در وجود هر کسي مقتضي و موجب محبت اوست. پس هر قدر معرفت شخص انساني به وجود خير در وجود کسي کاملتر شد محبتش به او کاملتر مي شود، و هر قدر محبتش کاملتر شد تعلقش در دعاي به وجود او کاملتر و زيادتر مي شود، و واضح است که حقيقت معرفت و شناسائي به وجود مبارک حضرت صاحب الزمان عجل الله تعالي فرجه و خيرات وجود اقدس او به نحو اکمل، براي هيچ کس ممکن و ميسر نيست، مگر حضرت رسول الله و ائمه طاهرين صلي الله عليه و عليهم. زيرا که آنها از شجره طيبه واحده مي باشند، و کسي ديگر از مخلوقات نمي تواند احاطه به شئونات آنها نمايد، لهذا محبت آنها هم به آن جناب اکمل و اعظم محبتها است. و



[ صفحه 53]



همين کافي است از براي شدت اهتمامشان به دعاي به وجود مبارک او، و طلب فتح و نصرت و فرج از براي او. و از اين بيان ظاهر شد نکته فرمايش حضرت صادق عليه السلام در حديثي که شيخ نعماني (ره) در کتاب غيبت روايت کرده که فرمود: اگر من درک مي نمودم زمان حضرت قائم عليه السلام را، تا زنده بودم خدمت او را مي نمودم. و همچنين مومنين هر کدام که معرفتشان به آن حضرت و خيرات وجود مبارک او کاملتر است، محبتشان هم کاملتر است، و هر چه محبتشان کاملتر باشد، اهتمامشان در دعا گوئي به آن حضرت کاملتر و زيادتر است.



يا رب آن طلعت زيبا ز پس پرده غيب

تو برون آور و ما را به لقايش برسان



آنچه مانع ز ظهورش شده از جا بردار

و آنچه اسباب ظهور است برايش برسان



دشمنانش همه تن ها ز روان خالي ساز

دوستانش همه را بوسه به پايش برسان





[ صفحه 54]