از روايات چنين فهميده مي شود که انتظار، آمادگي يافتن و زمينه سازي براي ظهور امام (ع) مي باشد:

1) پيامبر (ص): مردي قيام مي کند که راه را براي خاندان محمد (ص) هموار مي سازد. چون قريش که براي پيامبر چنين کردند. بر هر فرد مومني لازم است او را ياري نمايد.

2) پيامبر (ص) فرمود: قومي از مشرق قيام مي کنند و زمينه را براي مهدي (ع)، آماده مي سازند.

3) پيامبر فرمود: گروهي از مشرق حرکت مي کنند و پرچم هاي سياه با خود دارند. اينان خير طلب مي کنند ولي بدانان داده نمي شود. آنگاه مي جنگند تا خواسته هاشان برآورده مي شود. ولي اينان خود نمي پذيرند. و آن را به مردي از اهل بيت من واگذار ميکنند و او زمين را از عدل و داد پر مي کند همان گونه که از ستم پرنموده اند. هر کس در زمان ايشان بود بايد بسوي آنها برود. اگر چه به زحمت حزيدن روي برف و يخ باشد. از روايت اخير فهميده مي شود که آماده ساختن زمينه براي قيام امام، با اعمال و اقدامات سياسي و انقلاب مسلحانه انجام مي پذيرد. و براستي هم آمادگي براي ظهور امامي که اجتماع جديدي را بنا مي نهد، مفهومي جز اقدامات سياسي و در صورت امادگي، نظامي، نخواهد داشت.



[ صفحه 56]



بنابر آنچه گذشت، انتظار تسليم در برابر وضع موجود نيست. بلکه انتظار خود واجبي است که بر ديگر واجبات اضافه شده و با آنها و در کنار آنها عملي است.



[ صفحه 59]