اميرالمومنين عليه السلام فرمود: ياران حضرت مهدي (ع) جوانها هستند، در بين آنان از پيران نيست، مگر بمقدار سرمه چشم و نمک در توشه و نمک کمترين چيز در توشه است: اصحاب المهدي شباب لا کهول فيهم، الا مثل کحل العين و الملح في الزاد و اقل الزاد الملح (بحار / 333:52 رقم 63، از غيبت شيخ و نعماني). اينان گزيدگاني هستند که شايد از هر طايفه يک نفر يا چند نفر، لياقت يابند که به حضرت گرايند، افرادي کم نظيرند که از آنان تعبير به گنج شده است. اين گنجهاي پر ارج از ويرانه هاي عالم برخاسته، در اطراف آن حضرت اجتماع مي نمايند. و به گفته امام جواد عليه السلام، سيصد و سيزده نفر (به عدد سپاهيان اسلام در جنگ بدر) افراد فوق العاده و برترند که تقريبا داراي خصوصياتي غير عادي هستند. و پيش از ديگران به حضور آن رهبر آسماني حاضر مي شوند. وقتي اين عده از افراد برجسته و فوق العاده که به اصطلاح از اهل اخلاص هستند، در آستانه آن جناب کمر خدمت بستند، ساير حق جويان نيز بتدريج در اندک زماني خود را بانها مي رسانند. وقتي تعداد ياران آن حضرت به ده هزار نفر رسيد، به اذن پروردگار فرمان آتش مي دهد. پس پيوسته دشمنان خدا را مي کشند، تا خدا راضي شود حضرت عبدالعظيم حسني پرسيد: چگونه مي داند



[ صفحه 58]



که خدا راضي شده است؟ امام (ع) فرمود: خداوند رحمت خود را در قلب مبارک آن مظهر حق به جلوه مي آورد. پس وقتي وارد مدينه شد، دو بت را بيرون مي کشد و مي سوزاند. (کمال الدين، باب 36، رقم 2) مقداري از اين روايات قبل از پيروزي انقلاب فراهم شده است، ولي اکنون ما صفات ياران حضرت مهدي عليه السلام را، در ياران پيشاهنگ آن حضرت و نايبش امام خميني، مشاهد مي کنيم.