بايد مردمي باشند که با چشم علم و خرد و فکر، حقيقت را دريابند و پرده غيبت را با نور علم کنار بزنند و واقعيت را چنان درک کنند، که غيبت در نظر آنان چون ظهور بوده باشد. و غائب بودن امام را بهانه انحراف و پيوستن به بيگانگان قرار ندهند: امام سجاد (عليه السلام) فرمود: مردمان زمان غيبت امام دوازدهم (عليه السلام) که معتقد به امامت و رهبري او هستند و روز ظهور او را انتظار مي کشند، برتر از مردم همه زمانها هستند. زيرا خداي بزرگ، آن چنان عقل و فهم و معرفتي بانها عنايت فرموده که غيبت در نظر آنها، مانند حضور و مشاهده است. آنان در آن زمان همانند رزمندگان در حضور پيغمبرند. آنانند بندگان خالص حقيقي، آنانند شيعيان راستين ما، آنانند که در ظاهر و باطن مردم را به دين خدا دعوت مي کنند. و فرمود: انتظار روز نجات، خود گوشه اي از نجات است: ان اهل زمان غيبته، القائلين بامامته، المنتظرين لظهوره، افضل اهل کل زمان، لان الله (تعالي ذکره) اعطاهم من العقول و الافهام و المعرفه، ما صارت به الغيبه عندهم بمنزله المشاهده - و جعلهم في ذلک الزمان بمنزله المجاهدين بين يدي رسول الله بالسيف، اولئک المخلصون حقا و شيعتنا صدقا و الدعاه الي دين الله سرا و جهرا و قال عليه السلام: انتظار الفرج من الفرج (احتجاج طبرسي / 50:1).



[ صفحه 54]



آن مردم با عقل و فکر خود، از بررسي و مطالعه قرآن حقيقت را درک مي کنند: پيغمبر بزرگوار فرمود: يا علي: عجيب ترين مردم از نظر ايمان و بالاترين آنان از نظر پاداش، جمعيتي هستند در آخر الزمان که: به پيغمبر خود دست نيافتند و نديدند. و حجت و رهبرشان از نظرشان پنهان مي باشد. پس آنان بوسيله سياهي که روي سفيدي قرار دارد (قرآن) ايمان به حقايق دارند. يا علي! اعجب الناس ايمانا و اعظمهم اجرا، قوم يکونون في آخر الزمان. لم يلحقوا النبي (ص) و حجب عنهم الحجه فامنوا بسواد علي بياض (وسائل / 60:18، رقم 51).