واضح است، کسي که به هدف و مرام خود معتقد است، بايد در هر حال پاي بند به مرام خودش باشد. آن که عقيده و مرامي ندارد و از عقيده و مرام درستي پيروي نمي کند، موجود زنده حساب نمي شود! چرا که: ان الحيوه عقيده و جهاد. انسان بي عقيده مانند جماد است که هر لحظه در يک گوشه مورد بهره برداري، براي پايه هاي ساختمان اجتماع ديگران قرار مي گيرد، و موضع معيني ندارد. يک فرد منتظر و معتقد به امام زمان (ع) نمي تواند چنين باشد. انسان وقتي به قصد رسيدن به هدفي مقدس در تکاپو مي افتد ستوده و ارجمند است، زيرا نيت خيري را تعقيب کرده، گر چه به مقصد نرسد. او آرزومند رسيدن به کعبه مقصود بود! چه کند که



[ صفحه 51]



شرايط توفيق فراهم نگرديد.

اينست معناي متعلمي که بر سبيل نجات است. [1] امام باقر (عليه السلام) فرمود:... پس اگر آن چنان که ما به شما دستور داديم، بوده باشيد و از مسير حق بسوي باطل منحرف نشويد، با اين روحيه هر کس از شما قبل از قيام قائم (ع) بميرد، شهيد مرده است، و آن کس که قائم (ع) را دريابد و در رکاب او کشته شود، پاداش دو نفر شهيد را خواهد داشت... بحار / 123:52 به نقل از امالي مفيد منتظران در هر حال به آن حضرت و مرام او اقتداء مي کنند و ارزش آنها در پيروي از آن حضرت است. آنچه مهم است: تشخيص هدف و مرام و شناخت رهبر و امام و پيروي کردن از آئين آن حضرت است، نه زنده بودن تا زمان ظهور و يا مردن: رسول اکرم (صلي الله عليه و آله) فرمود: رستگاري براي کسي است که: قائم ما اهل بيت را دريابد و حال آن که قبل از قيام و ظهورش از او پيروي مي کرده است، دوستان او را دوست مي داشته و از دشمنانش تنفر مي جسته و پيشوايان پيش از او را دوست مي داشته است. آنان رفقاي من و صاحب محبت و دوستي من و گرامي ترين افراد از امت من، نزد من مي باشند. بحار / 130:52، از غيبت شيخ امام صادق (ع) فرمود: امام خود را بشناس، بعد از شناخت امام (ع) ضرري بحال تو ندارد که اين مطلب زودتر يا ديرتر باشد. غيبت شيخ / 291 و بحار / 141:52



[ صفحه 52]