اگر شما هنگام ظهور آن حضرت را دريابيد چه مي کنيد؟ آيا حاضريد به حضرت قائم (عج) و سپاهيانش ملحق شويد؟ آيا دلبستگي و علاقه اي که شما را بازدارد نداريد؟ آيا در اين دوران انقلاب، گذشت هاي کوچک تري را انجام



[ صفحه 48]



داديد؟ آيا مي توانيد به خود بشارت دهيد که شما با هدف هاي آن حضرت همگام خواهيد بود؟ آيا از ضايع شدن رياست و عنوان و حقوق خود نمي هراسيد؟ آيا تا حد جانبازي علاقمند به حقيقت و مرام آن حضرت هستيد؟ آيا حاضريد فرمان آن حضرت را بر تمام منافع فردي و اجتماعي خود ترجيح دهيد؟ اينها شرائطي است که منتظران مهدي (عليه السلام) بايد دارا باشند. مردم شکم پرست و عياش نمي توانند از خواستاران ظهور آن حضرت باشند. امام صادق (عليه السلام) فرمود: چگونه مردمي بدون شرائط، خواستار تعجيل ظهور هستند؟ به خدا سوگند، لباس او خشن و غذاي او نان جوي بي خورش است (مطابق گفتار و وضع جدش اميرالمومنين عليه السلام، که اين غذاي جانبازان و فداکاران است. تن پروريدن و لباس هاي لطيف و رنگارنگ پوشيدن و شکم چراني با غذاهاي الوان از شان مردان با هدف بدور است) و فرمود: خروج مهدي (ع) جز اين نيست که بايد شمشير کشيد و در سايه شمشير کشته شد: عن ابي بصير قال سمعت ابا عبد الله (عليه السلام) يقول: ما تستعجلون بخروج القائم، فوالله ما لباسه الا الغليظ و ما طعامه الا الشعير الجشب و ما هو الا السيف و الموت تحت ظل السيف. (غيبت طوسي / 292.)



[ صفحه 49]