قرآن کريم اساسي ترين صفات اين گروه را بيان مي کند، آن صفاتي که ريشه همه فضائل و آزادگي و عزت است: اين گروه کساني هستند که: 1 - خدا را دوست مي دارند و خدا هم آن ها را دوست مي دارد. 2 - در مقابل افراد با ايمان خاضع و متواضع و فروتن - و در مقابل دشمن عزيز و برتر و گردن فرازند و ذليل دشمن نمي شوند. 3 - در راه خدا جهاد مي کنند و از سرزنش و ملامت احدي باکي ندارند. آري اين مزيت هاي ويژه اي است که خداوند بهر ملتي که بخواهد (قابليت داشته باشند) اعطا مي کند... [1] و ياران و منتظران مهدي (ع) بايد چنين باشند. ولي آنان که سرانجام در نهضتهاي باطل شرکت مي کنند و در



[ صفحه 39]



مقابل قيام عدالت گستري مهدي (ع) قدم مخالفت بر مي دارند، از نظر صفات و اخلاق در نقطه مقابل گروه فوق هستند: 1 - خدا را دوست نمي دارند و خدا هم آن ها را دوست نمي دارد. 2 - در مقابل کفار ذليل و در مقابل برادران و هم نوعان مسلمان خود، سرکش و گردن کشند. 3 - در راه خدا جهاد نمي کنند و از ملامت بيگانگان مي هراسند، بلکه در راه طاغوت کوشش مي کنند و جان مي دهند. همه رذائل و آلودگي هائي که پاره اي از مردم اجتماع فعلي ما به آنها دچار هستند، نتيجه تقليد و پيروي کور کورانه از کفار است. اين ها نتيجه ارتداد فکري و اشتباه در انتخاب مسير است، که بدنبال دوستي کفار پيدا شده است. قرآن مي گويد: از شما مسلمين، هر کس کفار را دوست بدارد، او ظالم و مانند آنان در مسير باطل خواهد بود، زيرا خداوند مردم ستم پيشه را راهنمائي نمي کند. اين گونه افراد، ايمان ندارند. اگر ايمان به خدا و پيامبر و دستورات خدا مي داشتند، هرگز کفار را بدوستي انتخاب نمي کردند، ولي اکثر آن ها فاسق و منحرف شده اند. مائده / 51 و 81، با اقتباس از الميزان، 431:5.