سيد امير عطاء الله بن امير فضل الله حسيني دشتکي شيرازي نيشابوري، محدث هروي ملقب به جمال حسيني و معروف به امير جمال الدين (يا جلال الدين) از محدثين اهل سنت است که در مدرسه سلطانيه هرات تدريس مي کرد. گويند که سرايش محل تردد اعاظم و مجمع افاضل بوده است. مرحوم عاملي در امل الامل (که به شرح حال علماي شيعه پرداخته) و مرحوم شيخ آغا بزرگ در الذريعه او را شيعه دانسته اند. اما صاحب روضات از کتاب روضه الاحباب او فتوا به سني بودنش داده است و ديگران سني بودنش را از جهت تدريس کتب اهل سنت که به جهت تقيه انجام مي داده است دانسته اند. وفات او را 917 ق و 926 ق و 1000 دانسته اند. از جمله تاليفات او مي توان به کتابهاي زير اشاره کرد: روضه الاحباب في سيره النبي و الال و الاصحاب، تحفه الاحباب و الاربعون حديثا من احاديث سيد المرسلين في مناقب اميرالمومنين. (ريحانه الادب، ج 3: صص 368 - 367، معجم المولفين، ج 6: ص 285) کلام در بيان امام موتمن محمد بن الحسن. تولد همايون آن در درج ولايت و جوهر معدن هدايت، بقول اکثر اهل روايت، در منتصف شعبان سال 255 در سامرا اتفاق افتاد و آن امام ذو الاحترام در کنيت و نام حضرت خير الانام عليه و آله تحف الصلاه و السلام موافقت دارد و مهدي منتظر و الخلف الصالح، و صاحب الزمان در القاب او منتظم شده است. در وقت پدر بزرگوار خود پنج ساله بود، حضرت واهب العطايا آن شکوفه گلزار را ماند يحيي بن زکريا عليه السلام در حال طفوليت حکمت و کرامت فرمود و در وقت صبا به مرتبه بلند امامت رسانيد و صاحب الزمان يعني مهدي دوران در زمان معتمد خليفه در سال 260 يا 266 از نظر فرق برايا غائب شد. [1] .



[ صفحه 62]