ابوالحسين بن عمر بن محمد بن سهل صوفي رازي از منجمان قرن چهارم (م 376 ق) است که در شهر ري به دنيا آمد و در دستگاه عضد الدوله ديلمي خدمت نمود. از تاليفات عبارتند از: الکواکب الثابته، مرآت الاسرار و کتاب التذکره. (معجم المولفين، ج 5: ص 162) ذکر آن آفتاب دين و دولت، آن هادي ملت و دولت، آن قائم پاک احمدي، امام بر حق ابوالقاسم م ح م د بن الحسن المهدي رضي الله عنه وي امام دوازدهم است از ائمه اهل بيت، مادرش ام ولد بود و نرجس نام داشت. ولادتش شب جمعه، پانزدهم شعبان سال 255 به روايت شواهد النبوه به تاريخ 23 رمضان سال 258 در سر من راي واقع شد. و امام دوازدهم در کنيت و نام حضرت رسالت پناهي صلي الله عليه و آله موافقت دارد و القاب شريفش مهدي و حجت و قائم و منتظر و صاحب الزمان و خاتم اثنا عشر است. صاحب الزمان در وقت وفات پدر خود امام حسن عسکري پنج ساله بودند که بر مسند امامت نشستند، چنانچه حق تعالي يحيي بن زکريا عليه السلام را در حالت طفوليت، حکمت و کرامت فرمود، عيسي بن مريم را در وقت صبابت به مرتبه بلند رسانيد، همچنين در صغر سن او را امام گردانيد. [1] .



[ صفحه 58]