سخن از لحظه هاي سياهي است که بر ما مي گذرد، و از روزهاي سپيدي که گهگاه، بجان اين سياهي آتش مي کشند. لحظه هائي همه نيستي و روزهائي سراپا وجود. و ازين روزها، يکي نيمه شعبان است، و اين: روز نويد نزديکي امان و امن، روز پايان افسانه بيداد، روز دميدن دوباره روح قيام در سينه نشستگان، روز تحقق کلام خدا در پيروزي مستضعفين، و روز تولد دوباره خورشيد، خورشيدي از آسمان بيکران ولايت: امام مهدي (ع) است...... در سالگرد ميلاد معصوم چهاردهم، دلهامان را آذين مي بنديم، و در انتظار ظهورش، بعد زمان را بهيچ مي انگاريم.



[ صفحه 13]



در انتظار او، که عدلش شرق و غرب را مي آکند، و ريشه ستم و کفر را بر مي کند. و در انتظار او که قيامش، تحقق کلام خدا و رسول او و ائمه طاهرين است. اين روز را، بجاست که ارج نهيم، و با ياد يگانه هادي زمانه بکوشيم تا اين اعتقاد اصيل اسلامي مهدويت را اندکي بازشناسيم. مبادا که مصداق اين کلام رسول خدا (ص) باشيم که فرمود: آن کس که بميرد و امام زمانش را نشناسد، چون نادانان عصر جاهليت مرده است. [1] .

اين مختصر، تلاشي است براي بررسي اصل مهدويت از نظر رهبري. و نيز پاسخي براي آنان که از فايده امام غائب پرسيده اند. درين راه کوشيده ايم از اصيل ترين ماخذ اسلامي ياري جوئيم. و در اين سفر کوتاه، آنچه هست، با خداست...



[ صفحه 16]