بالاخره امام زمان عليه السلام در سال 262 و يا 265 در سن 7 يا 10 سالگي در روز جمعه 10 شوال غايب شدند. ولي از آنجا که شيعيان با داشتن امام خو گرفته و تا آن زمان امامان را يکي پس از ديگري - ديده و با آنان رابطه مستقيم داشتند از اين جهت تاب و تحمل آن را نداشتند که بطور کلي رابطه با امام زمان خود را قطع کنند از اين رو با اينکه امام غايب بود لکن مردم با واسطه با ايشان تماس گرفته و به حل مشکلات خود مي پرداختند.



[ صفحه 61]