هنگامي که در سال 260 هجري قمري حضرت عسکري رحلت فرمود و منصب امامت به آن بزرگوار رسيد و بر جنازه پدرش ماز خواند، از طرف خليفه عباسي فشار آوردند تا فرزند حضرت عسکري را بازداشت نمايند چون مي دانستند (بر حسب روايات کثيره اي که رسيده بود) حضرت حجت فرزند امام حسن عسکري است. لذا به اذن خداوند آن حضرت غائب شدند و ايشان را نيافتند. بعضي از کنيزها را تا يک سال و دو سال حبس کردند تا معلوم شود آيا از آن حضرت حمل دارد يا نه؟ مقصود از غيبت آن حضرت اين است که مردم او را



[ صفحه 48]



نمي شناسند هر چند مي بينند مانند برادران يوسف که با او نشست و برخاست مي کردند، با او همخوراک مي شدند و صحبت مي کردند اما او را نمي شناختند.