در مقام امام شناسي از آيه شريفه در آخر سوره رعد استفاده مي شود که مي فرمايد بگو بس است خداوند گواه رسالت من و کسي که نزد او دانش کتاب است. [1] دو نکته در اين بخش از آيه شريفه جلب توجه مي کند نخست اهميت و مقام والاي صاحب اين دانش است که گواهيش همراه با گواهي خداوند به حساب آمده و با تشبيه به دعواهاي خارجي که براي اثبات هر قضيه اي بينه يعني دو شاهد عادل لازم است. رسالت حضرت ختمي مرتبت که مورد دعوي است و کفار آن را نمي پذيرند دو گواه براي اثبات حقانيتش هست يکي خداوند عز و جل و ديگري کسي که نزد او علم الکتاب است. پس راستي شخصيت بسيار والائي است که خداوند با اين طرز بيان، او را معرفي فرموده است.