حکومت علوي و امامت حقيقي
نمونه اش در چند سال مختصر حکومت حضرت اميرالمومنين علي عليه السلام است. با آن همه گرفتاريهاي داخلي که طاغيان و گردنکشان ساعتي آرام نبودند و حکومت حق علوي (ع) را تحمل نمي کردند و مرتبا براي حضرت زحمت ايجاد مي کردند. همان طور که مي دانيد قسمت معظم اين چند سال خلافت را در جنگ هاي جمل و صفين و نهروان گذرانيد، مع الوصف از هر موقعيتي براي ارشاد مردم و راهنمائيشان به خداوند استفاده مي فرمود. در هر خطبه اي از اسماء و صفات و افعال حق در ضمن حمد و ثنا و غير آن بيان مي کرد و راستي اگر توصيف اين عباد مخلص نبود، چگونه ما به اسماء و صفات
[ صفحه 126]
و افعال خداوند آشنا مي شديم چون هر کس جز ايشان هر چه بگويد زائيده انديشه ناقص و تصور خامش خواهد بود و خداوند از آنچه گويند پاک و منزه است جز آنچه بندگان پاک شده خداوند او را توصيف نمايند. [1] در راس عباد مخلص، علي (ع) است که رشته اي از برکات ولايت و امامتش بنام نهج البلاغه اين اثر هميشه جاويد چراغ راه پويندگان طريق هدايت و شيفتگان خداشناسي است.
پاورقي
[1] سبحان الله عما يصفون الا عباد الله المخلصين سوره صافات 37 آيه 159 و 160.