بازگشت

امامت به ستمگر و گنهکار نمي رسد


از قرآن مجيد نيز اين معني استفاده مي شود، آنجا که ابراهيم مقام شامخ امامت را براي بعضي از فرزندانش از خداوند مسئلت مي نمايد، به او پاسخ مي فرمايد: عهد (ولايت و امامت) من به ستمگران نمي رسد. [1] به ضميمه آيه ديگر که شرک را ستم بزرگ مي نامد [2] و کساني را که به آنها کتاب داده شده



[ صفحه 125]



(اهل کتاب) بر سه دسته تقسيم مي فرمايد آنان که بخود ستم کننده اند و کساني که ميانه رو مي باشند و آنان که به خيرات و نيکيها پيشي گيرندگانند. [3] پس مي فهميم کسي که مشرک يا گنهکار است، صلاحيت امامت را ندارد و معلوم است گناه ناشي از کمبودها و شهوات و هوسها است و امام بايد از اين امور پاک باشد تا بتواند مردم را بخيرات بخواند و از بديها باز دارد.


پاورقي

[1] قال لا ينال عهدي الظالمين سوره البقره 2 آيه 118.

[2] يا بني لا تشرک بالله ان الشرک لظلم عظيم سوره لقمان 31 آيه 12.

[3] ثم اورثنا الکتاب الذين اصطفينا من عبادنا فمنهم ظالم لنفسه و منهم مقتصد و منهم سابق بالخيرات باذن الله سوره فاطر 35 آيه 29.