از قرآن مجيد نيز اين معني استفاده مي شود، آنجا که ابراهيم مقام شامخ امامت را براي بعضي از فرزندانش از خداوند مسئلت مي نمايد، به او پاسخ مي فرمايد: عهد (ولايت و امامت) من به ستمگران نمي رسد. [1] به ضميمه آيه ديگر که شرک را ستم بزرگ مي نامد [2] و کساني را که به آنها کتاب داده شده



[ صفحه 125]



(اهل کتاب) بر سه دسته تقسيم مي فرمايد آنان که بخود ستم کننده اند و کساني که ميانه رو مي باشند و آنان که به خيرات و نيکيها پيشي گيرندگانند. [3] پس مي فهميم کسي که مشرک يا گنهکار است، صلاحيت امامت را ندارد و معلوم است گناه ناشي از کمبودها و شهوات و هوسها است و امام بايد از اين امور پاک باشد تا بتواند مردم را بخيرات بخواند و از بديها باز دارد.