خلاصه بحثهاي گذشته درباره مهدي عليه السلام اين شد که مصلحت الهي اقتضاء مي نمود امام دوازدهم مدتي از انظار غائب بماند و پس از مدت معلوم نزد پروردگار او را آشکار سازد و زمين را از ستم پاک سازد و خداپرستي را رايج فرمايد و هر کس هنگام ظهور امام زمان را معين کند دروغ گفته است و اين دانش ويژه خداوند است. همچنين پس از غيبت صغري ديگر نيابت خاص تمام شده و هر کس بعنوان سفارت و نيابت از آن حضرت دعوي ديدن حضرت را بکند و پيغام آقا را به اين و آن برساند، او نيز دروغگو است. اما مطالبي که بايد اکنون عنوان شود فائده امام غائب است در زمان غيبت کبري چگونه خلق از او بهره مي برند در حالي که او را نمي بينند و نمي شناسند.



[ صفحه 93]