از سيد بحرالعلوم نقل است که با جمعي از ياران به حرم حضرت علي بن ابي طالب آمده بود. معمولا مقابل حرم هر امامي بايد دعاي ورود به حرم را خواند، و اين خود يکي از آداب زيارت است. ولي آن روز بر خلاف روزهاي ديگر، مقابل حرم حضرت علي بن ابي طالب اميرالمومنين (ع) ايستاد و اين مصرع شعر را زمزمه کرد:



چه خوش است صوت قرآن

ز تو دلربا شنيدن



ياران پرسيدند: مقام علمي و پارسايي کسي چون شما و مکان مقدسي که در آن ايستاده ايد، با خواندن شعر مناسبت ندارد، علت چيست؟ سيد بحرالعلوم جواب داد: چون وارد حرم مطهر شدم، حضرت مهدي، صلوات الله و سلامه عليه، را ديدم که در قسمت بالاي سر حرم نشسته و با صداي جانبخش مشغول تلاوت قرآن مي باشد. با شنيدن آن صدا اين شعر بر زبانم



[ صفحه 57]



جاري شد. سپس آن حضرت از قرائت دست برداشت و حرم را ترک گفت.