در بهمن 1357 شرايط بسيار حساسي پيش آمده بود. از يک سو امام خميني پس از 15 سال تبعيد به آغوش وطن بازگشتند و از سوي ديگر نظاميان وابسته به امريکا برنامه ريزي نموده بودند که با يورش تانکها به سوي مردم، اگر چه صدها هزار نفر کشته شود، مانع پيروزي انقلاب شوند. روز 21 بهمن، دولت نظامي اعلام نمود که حکومت



[ صفحه 52]



نظامي از ساعت 4 بعد از ظهر است که هر کس از اين ساعت به بعد، به خيابان آيد، با شليک ماموران نظامي مواجه خواهد شد. پس از اعلام حکومت نظامي، همه مردم در انتظار بودند که رهبر انقلاب چه فرماني مي دهند، امام به اتاق خويش تشريف برده و پس از دو رکعت نماز، دست به دعا برداشتند و سپس چند دقيقه قبل از ساعت 4، فرمودند: حکومت نظامي لغو و مردم براي مقابله با نظاميان، به خيابانها بيايند. اين فرمان، براي همه، حتي براي نزديکترين افراد به امام، بسيار عجيب مي آمد. نقل مي کنند که: آيت الله طالقاني در اين لحظات، تلفني با امام مذاکره نموده و به ايشان عرض کرد که: اين فرمان به صلاح نيست و... امام فرمودند: همين که گفتم. بار دوم، آيه الله طالقاني سراسيمه با امام مذاکره مي کند و باز امام همان جمله را تکرار فرمودند. بار سوم نيز آيه الله طالقاني اصرار مي کند که امام نظرشان را تغيير دهند، در اينجا امام در سخني بسيار کوتاه فرمودند شايد کسي ديگر اين را گفته باشد با اين سخن آيه الله طالقاني ديگر سکوت مي کنند. همان شب پادگانها فتح گرديد و انقلاب به پيروزي رسيد.



[ صفحه 53]



(البته هرگز امام نفرمودند که امام زمان (عج) چنين فرموده اند همچنانکه همه بزرگاني که به محضر امام زمان (عج) مي رسند، چنين سخني نمي گويند، اما با توجه حساسيت شرايط و تصميم گيري سريع امام و سخن مبهم ايشان، احتمال داده مي شود که حضرت، در حساسترين لحظات يک انقلاب شيعي، پيروان خود را ياري نموده باشند.