جامعه بشري، که چند هزار سال قبل مي زيسته، همچون کودکي خردسال بوده، با قدرت فهمي در توان خود، که به تدريج رشد کرده است. به همين جهت هر يک از پيامبران الهي، متناسب با استعداد مردم خود، آموزشهايي به آنان داده و هر يک از پيامبران، دين قبل از خود را کاملتر و جامعتر نموده است. در شرايطي که جامعه بشر به رشد مناسب خويش رسيد، خداوند آخرين پيامبر و کاملترين دين خود يعني اسلام را به جهان انسان، عنايت فرمود. قرآن، متکاملترين قانون الهي، براي زندگي بشر، به وسيله پيامبر (ص) در دسترس بشر قرار گرفت و همچنين دوازده پيشواي معصوم، براي آنکه الگوي عملي قرآن باشند، معرفي گشتند. پيشوايان بزرگ، تا حدود 260 سال در حضور مردم بودند، دستورات لازم را فرمودند و نيز معيارهايي براي پاسخ يافتن تمامي نيازهاي بشر، تا روز قيامت تعيين فرمودند. (قرآن، سخن و سيره عملي امامان، عقل، اتقاق نظر دانشمندان اسلامي.



[ صفحه 29]



از اين زمان به بعد، بشر به حدي از قدرت فکري و دانش رسيده که با توجه به معيارها، خود راه را از بيراهه بشناسد و براي اين مهم بايد کوشش کند، علم بياموزد و به پيش رود. آري از زماني که جامعه بشري چون جواني با قدرت و با فکر و اراده گشت، مقرر شد که خود به پيش رود و پيشواي الهي، درنهان بسر برد، باشد تا بشر همه استعداد خود را به کار بندد و به اصطلاح روي پاي خود بايستد.